نوشته شده توسط : پزشک و درمان

سکته مغزی یک بیماری جدی پزشکی با عواقب بسیار است. متاسفانه اغلب بیماران با کاهش قدرت و اختلال عملکردی و کیفیت پایین زندگی، روزهای خود را می‌گذرانند. در این مقاله سعی شده با آموزش انواع ورزش دست برای سکته مغزی و تمرینات کاربردی و مفید، سطح زندگی بیماران را ارتقا داده و به آن‌ها بیاموزد تا دوباره یاد بگیرند، زیرا که این بار قهرمان زندگی خود هستند.

سکته مغزی، یک بیماری جدی پزشکی

سکته مغزی یک مشکل رایج برای افراد به خصوص بعد از ۶۵ سالگی است. کسانی که زنده می‌مانند ممکن است از کیفیت پایین زندگی به دلیل آثار آسیب عصبی رنج ببرند. سکته مغزی یک بیماری جدی پزشکی با عواقب وسیع است. بیماران سکته مغزی اغلب تحت‌تاثیر کاهش قدرت و اختلالات عملکردی قرار می‌گیرند. کاهش مرگ‌ و میر ناشی از سکته مغزی پیشرفت بزرگی است، اما هنوز راه طولانی در جهت بهبود زندگی بازماندگان سکته مغزی در پیش است.

متاسفانه میزان بهبودی راکد و کیفیت پایین زندگی برای بازماندگان سکته مغزی بسیار رایج است. با برنامه‌هایی که بهبودی مناسبی را با ورزش، برای توانبخشی در اولویت قرار می‌دهند، بازماندگان سکته مغزی می‌توانند مهارت‌های حرکتی اساسی‌ای را برای بازیابی کیفیت بالای زندگی «دوباره یاد بگیرند».

به لطف پدیده‌ای که به «پلاستیسیته عصبی» معروف است، حتی آسیب دائمی مغز نیز ناتوانی را اجتناب ناپذیر نمی‌کند. سکته مغزی باعث از بین‌رفتن عملکرد فیزیکی می‌شود زیرا به طور موقت یا دائمی به قسمت‌هایی از مغز که مسئول این عملکردها هستند آسیب می‌رساند.

همین آسیب همچنین مسئول تغییرات رفتاری و شناختی است که از مشکلات حافظه و بینایی گرفته تا افسردگی و عصبانیت شدید را شامل می‌شود. هر یک از این تغییرات مربوط به ناحیه خاصی از مغز است که با استفاده از آنژیوگرافی مغز و عروق مغزی میزان آسیب بر اثر سکته مغزی مشاهده می‌شود.

به عنوان مثال، آسیب در نیم‌کره چپ مغز بیمار باعث ضعف و فلج در سمت راست بدن وی می‌شود. اگر سکته مغزی به سلول‌های مغزی در نیمکره راست آسیب برساند یا آنها را از بین ببرد، ممکن است بیمار برای درک نشانه‌های صورت یا کنترل رفتار خود دچار مشکل شود. با این حال، آسیب مغزی ناشی از سکته مغزی لزوما دائمی نیست؛ تمرینات ورزشی سکته مغزی بسیار تاثیرگذار است.

تاثیر ورزش در بهبودی بیماران بعد از سکته مغزی

فعالیت بدنی خطر سکته مغزی را بین ۲۵ تا ۳۰ درصد کاهش می‌دهد، اما فقط خطر سکته مغزی را کاهش نمی‌دهد. ورزش همچنین شانس بیمار را برای بازیابی عملکرد پس از سکته مغزی افزایش می‌دهد. متأسفانه، بازماندگان سکته مغزی همیشه متوجه نیستند که شانس بهبودی آنها بیشتر به تلاش‌های توانبخشی آنها مربوط می‌شود تا میزان اولیه آسیب مغزی که آنها متاسفانه تنها این آسیب را به یاد دارند.

بهبودی کامل تنها در صورتی امکان‌پذیر است که در ماه‌ها و سال‌های بعد اقدام مستقیم برای بازیابی عملکرد انجام شود. بیمار با پیروی از یک برنامه تمرینی تخصصی سکته مغزی که مناطق و عملکردهای خاصی را هدف قرار می‌دهد، می‌تواند هماهنگی، قدرت و دامنه حرکتی خود را در سراسر بدن بازیابی کند. پس از سکته مغزی، حداکثر نیروی ارادی کاهش می‌یابد، سازماندهی مجدد سیستم عصبی مرکزی انجام می‌شود و تغییرات عضلات محیطی (به عنوان مثال، ضعف عضلانی) رخ می‌دهد.

هر یک از تمرینات و ورزش دست برای سکته مغزی که در این مقاله بیان می‌شود به گونه‌ای طراحی شده است که بدن و مغز بیمار را به روش‌های خاصی آماده کند. حرکات توسط متخصصان مورد اعتماد توانبخشی توصیه می‌شود که در ادامه به طور تخصصی، عضلات دست و هماهنگی عصبی عضلانی مورد توجه است.

تمرین کشش دست بیمار سکته مغزی

طول درمان سکته مغزی چقدر است؟

دستاورد و نتایج درمان‌ها می‌توانند به سرعت یا به مرور زمان اتفاق بیفتند. سریع‌ترین بهبود معمولا طی ۳ تا ۴ ماه اول پس از سکته مغزی رخ می‌دهد، اما برخی از بازماندگان انواع سکته مغزی، در سال اول و دوم پس از سکته، به بهبود خود ادامه می‌دهند.

بازیابی حرکت دست و شانه پس از سکته مغزی، می‌تواند چالش برانگیز باشد. اگر بیمار نمی‌تواند به راحتی اشیاء را بگیرد و رها کند، نمی‌تواند بازوهای خود را به جلو حرکت دهد یا اصلا از بازوهای خود استفاده کند، یا تحرک کافی در بازوها ندارد، پس تمرینات قدرتی راهی عالی برای معکوس کردن آتروفی عضلانی است که ممکن است در دوران نقاهت رخ داده باشد.

عضلات آسیب دیده در اثر سکته مغزی عمدتا به دلیل عدم فعالیت، ضعیف می‌شوند. به همین دلیل است که توانبخشی بسیار مهم است. هنگامی که بیمار دامنه حرکتی بازو و مچ دست خود را به دست آورد، آماده است تا با این تمرینات پیشرفته، عضلات خود را تقویت کند. بهتر است چند جلسه ابتدایی بعد از سکته مغزی را به همراه متخصص توانبخشی انجام دهید تا حرکت صحیح را بیاموزید.

تمرینات قدرتی دست بعد از سکته مغزی

فعالیت‌های قدرتی-استقامتی-عضلانی یا به عبارتی تمرینات قدرتی دست بعد از سکته مغزی شامل موارد ذیل است:

  1. تمرینات مقاومتی اندام‌ها با استفاده از وزنه‌های آزاد
  2. فعالیت‌های تحمل وزن یا تحمل هر وزن جزئی
  3. نوارهای کشسان
  4. سیم پیچ‌های فنری
  5. قرقره و تمرینات دایره‌ای
  6. تمرینات اکتیو و پویا

تعداد دفعاتی که یک تمرین را بیمار می‌تواند تکرار کند، بستگی به توانایی بیمار دارد. اغلب در ابتدا ۳ تکرار از هر تمرین کافی است. هدف، قرار دادن افزایش به ۱۰ تکرار است. به خاطر داشته باشید که هنگام خستگی ماهیچه‌ها، بیمار باید استراحت کند تا از بروز آسیب جلوگیری شود.

۵ تمرین کششی سطح ساده برای تقویت دست بیمار سکته مغزی

حرکات کششی و تمرینات دست سکته مغزی عبارتند از:

  1. باز کردن (اکستنشن) و خم کردن (فلکشن) مچ دست
  2. باز کردن و خم کردن انگشت شست
  3. چرخاندن کف دست به بالا و پایین
  4. خم کردن و باز کردن مچ دست
  5. خم کردن مچ دست به راست و چپ

باز کردن (اکستنشن) و خم کردن (فلکشن) مچ دست

برای انجام این تمرین به صورت زیر عمل کنید:

  1. بازوی خود را روی میز قرار دهید.
  2. مچ دست را از لبه میز آویزان کنید.
  3. کف دست رو به پایین باشد.
  4. مچ دست را به بالا و پایین حرکت دهید.
  5. وقتی یک سری با کف دست رو به پایین انجام دادید، همین تمرین را به صورتی انجام دهید که کف دست رو به بالا باشد.
  6. تکرار سه ست ۱۰ تایی برای کف دست رو به پایین و سه ست ۱۰ تایی با کف دست رو به بالا.
  7. برای هر دست تمرین را تکرار کنید.

تمرین خم کردن مچ دست به بالا و پایین

باز کردن و خم کردن انگشت شست

تمرین باز کردن و خم کردن انگشت شست را به این صورت انجام دهید:

  1. ابتدا کف دست را باز کنید و عدد ۵ را نشان دهید.
  2. سپس انگشت شست را به داخل خم کنید و عدد ۴ را نشان دهید.
  3. تعداد ۳ ست ۱۰ تایی این حرکت را برای هر کدام از دست‌ها تکرار کنید.

تمرین خم کردن و باز کردن شست

چرخاندن کف دست به بالا و پایین

حرکت ورزشی چرخاندن کف دست به بالا و پایین را به شکل زیر انجام دهید:

  1. دست خود را روی میز قرار دهید بطوری که کف دست رو به بالا باشد.
  2. با دست دیگر خود دست‌تان را بگیرید و بچرخانید.
  3. تنها با نوک انگشتان دست دیگر، کف دست را بچرخانید.
  4. یک بار کف دست رو به بالا باشد و در چرخش کف دست روی میز قرار گیرد.
  5. این تمرین را برای هر دست ۲۰ بار تکرار کنید.

این تمرین به مغز شما کمک می‌کند دوباره اتصالات عصبی عضلانی برقرار شود.

تمرین پشت و رو کردن کف دست

خم کردن و باز کردن مچ دست

تمرین ورزشی خم کردن و باز کردن مچ دست را به صورت زیر انجام دهید:

  1. در حالی‌که آرنج خود را روی میز تکیه داده‌اید مطابق شکل با دست دیگر کف دست خود را گرفته و به بالا خم کنید و ۵ ثانیه مکث کنید.
  2. سپس به پایین خم کنید و ۵ ثانیه مکث کنید.
  3. این تمرین را برای هر دست ۲۰ بار تکرار کنید.

تمرین خم کردن کف دست به بالا و پایین

خم کردن مچ دست به راست و چپ

تمرین خم کردن مچ دست به راست و چپ را به شکل زیر انجام دهید:

  1. کف دست خود را روی میز قرار دهید.
  2. با دست دیگر مچ دست را به سمت چپ خم کنید.
  3. ۵ ثانیه مکث کنید و حالا مچ دست را به راست خم کنید و ۵ ثانیه مکث کنید.
  4. این تمرین را برای هر دست ۲۰ بار تکرار کنید. یعنی ۱۰ بار به چپ و ۱۰ بار به راست.

توجه داشته باشید که تمام تمرینات ورزشی دست برای بیمار سکته مغزی که بیان شد، باید با تمرکز و به آهستگی انجام گیرد.

تمرین خم کردن مچ دست به چپ و راست

تقویت حرکت انگشتان دست در سکته مغزی با چند بازی عالی و مفید

در ادامه چند بازی عالی که برای حرکت انگشتان دست در سکته مغزی و هماهنگی عصب و عضله مفید است را، پیشنهاد می‌دهیم. این تمرینات ورزشی عبارتند از:

  1. جابجا کردن و چیدن سکه روی هم
  2. بستن دکمه‌های پیراهن
  3. بازی‌هایی که صفحه و مهره دارند مانند منچ، تخته نرد و شطرنج
  4. چیدن پازل
  5. پیانو یا کیبورد زدن (البته پیانوی مجازی با اپلیکیشن هم مفید است)

برای اینکه بازی‌ها جذاب‌تر شوند می‌توانید تنوعش را بیشتر کنید یا جایزه تعیین کنید.

۳ ورزش دست برای افراد سکته مغزی و هماهنگی عصب و عضله

۳ تمرین سطح متوسط برای تقویت هماهنگی عصب و عضله دست بیمار سکته مغزی در ادامه بیان می‌شود. این تمرینات و حرکات ورزشی شامل موارد زیر است:

  1. تمرین گرفتن و رها کردن
  2. چرخاندن فرفره ای مداد روی میز
  3. تمرین خم کردن نوبتی انگشتان دست

تمرین گرفتن و رها کردن

تمرین گرفتن و رها کردن را به صورت زیر انجام دهید:

  1. مانند تصویر، مدادی را روی میز قرار دهید و به آرامی دستان خود را به سمت مداد که در سمت دیگر میز است بکشید.
  2. مداد را با نوک انگشتان خود بگیرید و ۵ ثانیه مکث کنید.
  3. در حالی‌که مداد در میان انگشتانتان قرار دارد دست خود را به بالا و پایین به آرامی حرکت دهید.
  4. حالا به سمت گوشه‌های میز دستتان را حرکت دهید.
  5. حالا مداد را به آرامی روی میز رها کنید.
  6. این تمرین را برای هر دست ۱۰ بار تکرار کنید و تمام عرض و طول میز را طی کنید، بطوری که مداد را خیلی نرم گرفته‌اید و فشار زیاد ندهید.

تمرین گرفتن و رها کردن مداد

چرخاندن فرفره ای مداد روی میز

تمرین چرخاندن فرفره ای مداد روی میز را به شکل زیر انجام دهید:

  1. مانند تصویر ذیل، مدادی را روی میز قرار دهید.
  2. با نوک انگشتان سعی کنید مداد را مانند فرفره در محور مرکزی خود بچرخانید.
  3. سعی کنید مداد از میز نیفتد و همچنین از حرکت هم نایستد.
  4. برای یک الی ۳ دقیقه این تمرین را ادامه دهید.

سعی کنید با دست غیر غالب خود هم تمرین را انجام دهید. سخت است می‌دانیم ولی شما یک قهرمانید و سعی خود را بکنید.

تمرین چرخاندن فرفره ای مداد

تمرین خم کردن نوبتی انگشتان دست

برای انجام تمرین خم کردن نوبتی انگشتان دست به شکل زیر عمل کنید:

  1. ابتدا با انگشت شست و اشاره خود یک حرف O انگلیسی بسازید.
  2. سپس آرام و با گفتن شماره دو، سه و چهار هریک از انگشتان را نوبتی به نوک شست برسانید.
  3. این تمرین را برای هر کدام از دستها ۵ بار تکرار کنید.

تمرین رساندن شست به نوک انگشتان

۹ تمرین قدرتی سطح ساده و ورزش دست در سکته مغزی

در ادامه ۹ ورزش دست در سکته مغزی که به تقویت انگشتان بیماران مبتلا به سکته مغزی کمک می‌کنند را بیان می‌کنیم. این تمرینات و حرکات ورزشی عبارتند از:

  1. غلت دادن و نگهداشتن
  2. خم کردن مچ دست
  3. گرفتن و فشار دادن
  4. گرفتن با نوک انگشتان
  5. باز کردن شست
  6. فشار دادن و هول دادن
  7. خم کردن قدرتی انگشتان
  8. چرخش شست
  9. فشار جانبی انگشتان

تمرین قدرتی غلت دادن و نگهداشتن

اولین ورزش دست برای سکته مغزی که در این بخش معرفی می‌کنیم، تمرین قدرتی غلت دادن و نگهداشتن است. این تمرین ورزشی را به صورت زیر انجام دهید:

  1. دست خود را روی میز قرار دهید و بطری آب نیم لیتری یا وزنه نیم کیلویی استوانه شکلی را با دست دیگر روی کف دست خود قرار دهید.
  2. اجازه دهید انگشتان ریلکس باشند و کف دست وزن بطری را حس کند.
  3. ایرادی ندارد اگر کمی انگشتان‌تان به بالا خم شد، این به خاطر کشیدگی عضلات کف دست است.
  4. حالا به آرامی انگشتان خود را خم کنید و اجازه دهید بطری در کف دستتان بغلتد و سپس بطری را با انگشتان‌تان محکم بگیرید.
  5. سپس انگشتان را باز کنید و اجازه دهید غلت بخورد و به سمت انگشتان‌تان برگردد.
  6. این تمرین را برای هر دست ۲۰ بار تکرار کنید.

تمرین غلت دادن بطری اب

تمرین قدرتی خم کردن مچ دست

این تمرین مانند حرکت قدرتی جلو بازو است ولی با این تفاوت که برای قوی کردن عضلات روی ساعد و خم کننده‌های مچ دست استفاده می‌شود. این حرکت ورزشی را به شکل زیر انجام دهید:

  1. آرنج خود را روی میز تکیه دهید و با دست دیگر مچ دست خود را حمایت کنید.
  2. بطری آب را بگیرید و به بالا خم کنید.
  3. ۵ ثانیه مکث کنید و حالا آرام آرام به پایین باز کنید و مراقب باشید بطری از انگشتان‌تان رها نشود.
  4. این تمرین را برای هر دست ۳ تا ست ۵ تایی تکرار کنید.
  5. در صورتی‌که حین اجرای تمرین احساس سوزش در مچ دست کردید، وزنه سبک‌تری را امتحان کنید و هم مچ دست خود را با دست دیگر محکمتر و از بالاتر دست نزدیک به کف دست بگیرید.

تمرین تقویت عضلات ساعد

تمرین قدرتی گرفتن و فشار دادن

یکی دیگر از ورزش های دست در سکته مغزی که در این بخش معرفی می‌کنیم، تمرین قدرتی گرفتن و فشار دادن است. برای انجام این حرکت به صورت زیر عمل کنید:

  1. توپ فیزیوتراپی را با کف دست محکم بگیرید و بین کف دست و انگشتان فشار دهید.
  2. این تمرین را بری هر یک از دست‌ها ۳ تا ست ۱۰ تایی تکرار کنید.

تمرین گرفتن و فشار دادن انگشتان

تمرین گرفتن با نوک انگشتان

برای انجام این تمرین به صورت زیر عمل کنید:

  1. توپ فیزیوتراپی را در حالی‌که انگشتان‌تان به حالت کشیده است بین انگشتان و شست گرفته و نگهدارید و فشار دهید.
  2. این تمرین را برای هر یک از دست‌ها سه تا ست ۷ تایی تکرار کنید.

تمرین گرفتن توپ با نوک انگشتان

تمرین باز کردن شست

برای انجام این تمرین ورزشی به صورت زیر عمل کنید:

  1. توپ را روی کف دست خود با نوک شست نگهدارید.
  2. سعی کنید بدون اینکه توپ بیفتد شست را باز کنید و توپ را به بالا و پایین هول دهید.
  3. این تمرین را برای هر دست ۱۵ بار تکرار کنید.

تمرین باز کردن شست

تمرین فشار دادن و هول دادن

برای انجام این حرکت ورزشی به صورت زیر عمل کنید:

  1. توپ را روی میز قرار دهید و با کف دست به توپ فشار دهید و توپ را به جلو و عقب برانید.
  2. این تمرین را برای هر دست ۲۰ بار تکرار کنید.

تمرین فشار دادن توپ

تمرین خم کردن قدرتی انگشتان

تمرین خم کردن قدرتی انگشتان دست را به صورت زیر انجام دهید:

  1. توپ را در کف دست خود قرار دهید و بدون کمک‌گیری از شست، نوک انگشتان را محکم به توپ فشار دهید و باز کنید.
  2. این تمرین را برای هر دست ۵۰ ست ۷ تایی انجام دهید.

تمرین قدرتی عضات خم کننده انگشتان

تمرین چرخش شست

تمرین چرخش شست را به صورت زیر انجام دهید:

  1. توپ را در کف دست قرار دهید و مطابق شکل با حرکت چرخشی شست به صورت کنترلی توپ را بچرخانید.
  2. این حرکت را یک بار در جهت عقربه‌های ساعت و یکبار در خلاف جهت عقربه‌های ساعت برای ۳ بار به مدت ۳۰ ثانیه تکرار کنید.

تمرین چرخشی شست

تمرین فشار جانبی انگشتان

حرکت ورزشی فشار جانبی انگشتان دست را به صورت زیر انجام دهید:

  1. توپ را مانند تصویر بین انگشتان نگه دارید و سعی کنید در حالی‌که انگشتان کشیده هستند توپ را بین خود بفشارند و توپ نیز نیفتد.
  2. این تمرین را برای هر دو دست و تمام انگشتان به صورت ۳ دور تکرار کنید.
  3. هر دو انگشت را ۵ بار بهم فشار دهید.

تقویت عضلات جانبی انگشتان



:: برچسب‌ها: ورزش , تقویت , دست , حرکت , انگشتان , بیماران , سکته , مغزی ,
:: بازدید از این مطلب : 56
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : چهار شنبه 18 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بررسی‌های الکتروفیزیولوژیک در پتانسیل برانگیخته

پتانسیل برانگیخته مغزی یا نخاعی که در اثر تحریک غیرتهاجمی راه‌های ویژه‌ آوران فعال می‌شوند، ابزار مهمی برای کنترل سلامت عملکرد این راه‌ها به شمار می‌آیند. در هر صورت، این پتانسیل‌ها نشان‌دهنده علت ضایعه مبتلاکننده این راه‌ها نیست. در مقایسه با فعالیت EEG زمین‌های Noise، این پتانسیل‌ها کوچک هستند و رابطه‌ای با زمان تحریک ندارند. بنابراین پاسخ‌های مربوط به تعدادی از محرک‌ها و میانگین آن‌ها به وسیله کامپیوتر محاسبه می‌شود تا این پتانسیل‌های اضافی و اتفاقی حذف شوند.

انواع پتانسیل برانگیخته مغزی نخاعی

انواع پتانسیل برانگیخته مغزی شامل موارد زیر است:

  1. بینایی
  2. شنوایی
  3. جسمی-حسی (سوماتوسنسوری)

پتانسیل برانگیخته بینایی

تحریک دید تک چشمی به وسیله الگوهای صفحه‌ای برای ایجاد پتانسیل‌های تحریکی بینایی به کار می‌رود که از سطح میانی اکسی‌پیتال جمجمه ثبت می‌شوند. مهمترین جزئی که از نظر بالینی اهمیت دارد پاسخ p100 یک قله مثبت با تأخیری در حدود تقریبا ۱۰۰ms است. وجود پاسخ و تأخیر آن باید ذکر شوند. اگرچه بلندی آن را می‌توان اندازه‌گیری کرد، اما تغییرات بلندی در تشخیص پاتولوژی چندان اهمیتی ندارد.

پتانسیل برانگیخته شنوایی

تحریک تک-گوشی با تق‌تق‌های مکرر برای ایجاد پتانسیل برانگیخته شنوایی در ساقه مغز مورد استفاده قرار می‌گیرد، این پتانسیل‌ها در فرق (Vertex) جمجمه ثبت می‌شوند. پس از تحریک شنوایی، در اولین ۱۰ms یک سری پتانسیل‌ها برانگیخته می‌شوند؛ این پتانسیل‌ها نشانه‌ی فعال‌شدن سلسله‌وار ساختمان‌های مختلف در راه‌های شنوایی تحت کورتکسی است.

برای مقاصد بالینی به وجود، طول مدت، و فواصل بین قله‌های ۵ پتانسیل ثبت شده اول در ورتکس توجه می‌شود.

پتانسیل برانگیخته جسمی-حسی (سوماتوسنسوری)

تحریک الکتریکی اعصاب محیطی برای ایجاد پتانسیل‌های برانگیخته جسمی- حسی مورد استفاده قرار می‌گیرد، این پتانسیل‌ها از جمجمه و ستون مهره‌ها ثبت می‌شوند. ترکیب و طول مدت پاسخ ها به عصبی که تحریک شده بستگی دارد.

موارد استفاده پتانسیل برانگیخته و تحریک الکتریکی

موارد استفاده پتانسیل برانگیخته به شرح ذیل است:

  1. شناسایی ضایعات در اسکلروزمولتیپل
  2. کشف ضایعات در سایر بیماری‌های دستگاه عصبی مرکزی
  3. ارزیابی و پیش آگهی به دنبال تروما یا هیپوکسی دستگاه عصبی مرکزی
  4. نظارت در جریان عمل
  5. ارزیابی حدت بینایی و شنوایی

شناسایی ضایعات در اسکلروزمولتیپل

پتانسیل برانگیخته برای کشف و مکان‌یابی ضایعات در دستگاه عصبی مرکزی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این عمل به ویژه در اسکلروز مولتیپل مهم است، زیرا تشخیص آن به کشف ضایعات در مناطق متعدد دستگاه عصبی مرکزی بستگی دارد. هنگامی که بیمار با شواهد بالینی ضایعه‌ای فقط در یک مکان مراجعه می‌کند؛ کشف الکتروفیزیولوژیک اختلالات در سایر مکان‌ها به تشخیص کمک می‌کند.

هنگامی که بیمار مشکوک به اسکلروز مولتیپل با شکایات مبهم مراجعه می‌کند، اختلالات الکتروفیزیولوژیک در راه‌های آوران متناسب، برای نشان دادن اساس ارگانیک نشانه‌ها کمک می‌کند. هرچند مطالعات تصویربرداری غیرتهاجمی نظیر MRI در کشف این ضایعات مفیدتر است، ولی باید آن‌ها را به عنوان مکمل مطالعات پتانسیل تحریکی و نه به عنوان جایگزین آن‌ها، به کار برد.

مطالعات پتانسیل تحریکی بیشتر وضعیت عملکردی و نه سلامت آناتومیک راه‌های آوران را تحت نظر قرار می‌دهد، و می‌تواند گاهی اختلالاتی را نشان دهد که به وسیله MRI کشف نمی‌شوند (عکس این مطلب نیز صادق است).

 

هزینه این مطالعات به نحو قابل ملاحظه‌ای کمتر از MRI است. در بیمارانی که تشخیص اسکلروز مولتیپل در نزد آن‌ها مسلم شده است، گاهی یافته‌های پتانسیل فراخوانده برای پیگیری سیر بیماری یا کنترل پاسخ به شیوه‌های جدید درمانی به کار می‌رود، اما ارزش آن‌ها در این ارتباط روشن نیست.

کشف ضایعات در سایر بیماری‌های دستگاه عصبی مرکزی

اختلالات پتانسیل برانگیخته در بیماری‌های دیگری غیر از اسکلروز مولتیپل نیز رخ می‌دهند، اختلالات چند شیوه‌ای پتانسیل برانگیخته ممکن است در برخی دژنراسیون های نخاعی- مخچه‌ای، پاراپلژی اسپاستیک خانوادگی، بیماری لایم (Lyme)، AIDS، سیفیلیس عصبی و کمبود ویتامین‌های E و B۱۲ مشاهده شود.

بنابراین، ارزش تشخیصی اختلالات الکتروفیزیولوژیک به زمینه‌ای که این اختلالات در آن کشف می‌شوند بستگی دارد. هرچند این یافته‌ها می‌توانند به تعیین محل ضایعات در مناطق وسیعی از دستگاه عصبی مرکزی کمک کنند، ممکن است مکان یابی دقیق ممکن نباشد، زیرا مولدهای بسیاری از این پتانسیل‌ها ناشناخته‌اند.

ارزیابی و پیش آگهی به دنبال تروما یا هیپوکسی دستگاه عصبی مرکزی

در کمای پس از تروما یا پس از آنوکسی، فقدان دوطرفه‌ی اجزای کورتکسی پتانسیل‌های فراخوانده جسمی- حسی به معنای عدم امکان بهبود عملکرد شناختی است؛ در صورتی که در یک یا دو طرف پاسخ های کورتکسی وجود داشته باشد، پیش آگهی خوش بینانه‌تری وجود خواهد داشت.

چنین مطالعاتی به ویژه در مورد افراد مشکوک به مرگ مغزی سودمند است. همچنین از پتانسیل‌های فراخوانده جسمی – حسی برای تعیین کامل بودن ضایعات تروماتیک نخاعی استفاده می‌شود؛ وجود یا بازگشت زودهنگام پاسخ به دنبال تحریک عصبی در سطح پایین‌تر از ضایعه نخاعی، نشان دهنده این است که ضایعه ناکامل است و بنابراین پیش آگهی بهتری را نوید می‌دهد.

پتانسیل برانگیخته مغزی نخاعی

نظارت در جریان عمل

از پتانسیل فراخوانده برای نظارت بر صحت عملکرد برخی ساختمان‌های عصبی در جریان عمل جراحی استفاده می‌شود تا اختلالات عملکرد به‌صورتی زودهنگام تشخیص داده‌شده و آسیب ناشی از آن به حداقل برسد. در صورتی که اختلال عملکرد مربوط به مانور جراحی باشد می‌توان اختلالات نورولوژیک بارز را به وسیله قطع جریان عمل و برگرداندن به حالت اولیه کاهش داد یا از بروز آن جلوگیری نمود.

ارزیابی حدت بینایی و شنوایی

می‌توان در جریان مطالعات پتانسیل برانگیخته حدت شنوایی یا بینایی را در بیماری که به علت کهولت سن یا وضعیت غیرطبیعی ذهنی قادر به همکاری در تست‌های رفتاری نیست، ارزیابی نمود.



:: برچسب‌ها: شناخت , پتانسیل , برانگیخته , مغزی ,
:: بازدید از این مطلب : 54
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 17 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

تکان خوردن مغز یا کانکاشن مغزی چیست؟ چه عوارضی دارد؟

به ضربه یا تکان مغزی در اصطلاح پزشکی کانکاشن مغزی گفته می‌شود که می‌تواند بر عملکرد مغز شما اثر بگذارد. اثرات آن معمولا موقتی است و می‌تواند شامل مواردی زیر باشد:

  • سردرد
  • اختلال در تمرکز و حافظه
  • عدم تعادل و هماهنگی اعضای بدن

ممکن است فرد به تکان مغزی مبتلا شده باشد اما از آن آگاهی نداشته باشد. کانکاشن مغزی معمولا در اثر ضربه به سر ایجاد می‌شود. علاوه بر این، تکان شدید سر و گردن و همچنین بالاتنه نیز می‌تواند منجر به تکان خوردن مغزی شود.

در ورزش‌های پربرخورد مانند فوتبال نیز تکان مغزی شایع است. این ضربه‌ها بر عملکرد مغز تأثیر می‌گذارند، معمولا برای یک دوره کوتاه‌مدت اتفاق می‌افتند و فرد دچار علائم تکان خوردن مغز می‌شود.

تکان خوردن مغز در اثر ضربه مغزی

ضربه مغزی می‌تواند به خونریزی مغز یا بافت‌های اطراف آن منجر شود. خونریزی مغزی می‌تواند زندگی فرد را به خطر بیندازد. به همین دلیل شخصی که دچار ضربه مغزی می‌شود باید در ساعات اولیه پس از حادثه تحت نظر قرار گرفته شود.

اگر علائم و نشانه‌های او بدتر شدند، باید تحت مراقبت‌های اورژانسی قرار گیرد و توسط دکتر مغز و اعصاب معاینه گردد.

بیشتر افراد معمولا پس از ضربه مغزی به طور کامل بهبود می‌یابند. علائم و نشانه‌های ضربه مغزی ممکن است تا ساعت‌ها یا روزهای پس از ضربه ظاهر نشوند.

متخصص مغز و اعصاب در گام اول بیمار را بررسی کرده تا اطمینان حاصل کند او دچار آسیب دیدگی شدید مغزی یا آسیبی که زندگی بیمار را تهدید می‌کند، نشده باشد، سپس به ارزیابی شدت آسیب و ضربه مغزی می‌پردازد.

پزشک علائم و نشانه‌های بیمار را ارزیابی می‌کند، سابقه پزشکی او را بررسی کرده و یک معاینه بالینی عصبی انجام می‌دهد. استراحت در تختخواب، مصرف مایعات و مسکن‌های خفیف مانند استامینوفن ممکن است تجویز شود.

پیگیری و معاینات بعدی بسیار مهم است، زیرا برخی از مشکلات ظریف ناشی از ضربه مغزی (اختلال حافظه، تغییرات شخصیتی و تغییر در توانایی شناختی) ممکن است در زمان آسیب‌دیدگی ظاهر نشوند.

تکان مغزی

علت احساس تکان خوردن مغز در سر

مغز قوامی مشابه ژله دارد. مغز به کمک مایع مغزی–نخاعی موجود در جمجمه، از فشار و ضربه‌های احتمالی روزمره در امان می‌ماند. تکان شدید سر و گردن و بالاتنه می‌تواند منجر به لیز خوردن مغز به سمت جلو یا عقب (در مقابل دیواره داخلی جمجمه) شود.

از میان عوامل مختلف تکان مغزی، تکان خوردن مغز در تصادف یکی از اتفاتی است که می‌تواند منجر به ضربه مغزی در فرد شود.

عوامل خطرناکی که باعث تکان مغزی میشود

برخی از فعالیت‌ها و یا عوامل می‌توانند خطر تکان خوردن مغز و ضربه مغزی را افزایش دهند، برخی از آن‌ها عبارت‌اند از:

  • افتادن و سقوط، به‌ویژه در کودکان نوپا و سالخوردگان
  • شرکت در ورزش‌های پرخطر و پربرخورد مانند فوتبال، هاکی، راگبی، بوکس و دیگر ورزش‌های مبارزه‌ای
  • شرکت در ورزش‌های پرخطر بدون تجهیزات ایمنی و نظارت مناسب
  • تصادف با وسایل موتوری و خودروها
  • تصادف عابر پیاده یا دوچرخه‌سوارها
  • سربازانی که درگیر جنگ هستند.
  • داشتن سابقه ضربه شدید مغزی

علائم تکان خوردن مغز در جمجمه

علائم تکان مغزی می‌تواند خفیف باشد و ممکن است فورا ظاهر نشوند. این علائم ممکن است روزها، هفته‌ها یا حتی بیشتر طول بکشد.

ضرب‌دیدگی سر کودکان بسیار شایع است. اما تشخیص تکان مغزی در نوزادان و کودکان نوپا می‌تواند دشوار باشد، زیرا آن‌ها نمی‌توانند احساسشان را به‌راحتی توصیف کنند. ممکن است گریه نوزاد یا کودک نوپا متوقف نشود، بی‌قرار باشد، غذا یا شیر خود را نخورد.

علائم و نشانه‌های کانکاشن مغزی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • سردرد یا احساس فشار در سر
  • از دست دادن هوشیاری به صورت موقت
  • سردرگمی یا احساس بودن در مه
  • آمنزیا (فراموشی) در خصوص مکان و زمان حادثه
  • سرگیجه
  • زنگ زدن گوش
  • حالت تهوع
  • استفراغ
  • بیان کلمات نامربوط و نابجا
  • تأخیر در پاسخ به سؤالات
  • مات ماندن یا خیره شدن
  • خستگی

ممکن است برخی بیماران سریعا علائم مختصری را تجربه کنند، اما ممکن است برخی از بیماران با چند ساعت یا چند روز تأخیر دچار علائم شوند، مانند:

  • اختلال در تمرکز و حافظه
  • تحریک پذیری و سایر تغییرات شخصیتی
  • حساسیت به نور و سروصدا
  • اختلالات خواب
  • ناسازگاری روانی و افسردگی
  • اختلال در حس بویایی و چشایی

روش های تشخیص تکان خوردن مغز در سر

برای تشخیص تکان مغز سر پزشک یک معاینه بالینی انجام خواهد داد و در خصوص نحوه آسیب‌دیدگی بیمار سؤالاتی خواهد پرسید. علاوه بر این، احتمالا بیمار تحت معاینات عصبی از قبیل نحوه دید، تعادل، هماهنگی و رفلکس بدن قرار می‌گیرد.

همچنین ممکن است پزشک حافظه و فرآیند تفکر بیمار را ارزیابی کند. در برخی موارد، ممکن است آزمایشات تصویربرداری از مغز مانند سی تی اسکن یا ام آر آی (MRI) درخواست شود. اسکن مغز می‌تواند وجود خونریزی یا التهاب در مغز و همچنین شکستگی جمجمه را نشان دهد.

تشخیص تکان خوردن مغز در سر

برای درمان تکان خوردن مغز چه اقداماتی پیشنهاد می‌شود؟

استراحت مناسب‌ترین راهکار درمانی برای بیمار مبتلا به اختلال تکان مغزی است تا بدین وسیله مغز فرصت ترمیم و بهبودی خود را به دست آورد. پزشک توصیه خواهد کرد که بیمار از فعالیت‌های فیزیکی و ذهنی دور بماند، تا زمانی که شرایط او بهبود یابد.

این بدان معنی است که بیمار باید از انجام فعالیت‌هایی که باعث افزایش علائم او می‌شود، مانند فعالیت‌های بدنی، ورزش و یا حرکات شدید بدنی، اجتناب ورزد. چنین فعالیت‌هایی ممکن است علائم بیمار را تحریک کند.

این استراحت همچنین شامل محدود کردن فعالیت‌هایی می‌شود که نیاز به تفکر و فعالیت ذهنی دارند، مانند: بازی‌های ویدئویی، تماشای تلویزیون، تحصیل در مدرسه، خواندن، نوشتن و یا استفاده از کامپیوتر. این فعالیت‌ها ممکن است باعث بدتر شدن علائم یا تحریک آن‌ها شود.

در طول دوره بهبودی ممکن است پزشک توصیه کند، زمان رفتن به مدرسه یا محل کار بیمار کوتاه‌تر گردد. در طول روز بیمار باید استراحت داشته باشد و یا حجم کار و تکالیف مدرسه او باید کاهش یابد تا بیمار بهبودی لازم را به دست آورد.

درمان تکان خوردن مغز یا کانکاشن مغزی

همان‌طور که علائم بیمار بهبود می‌یابد، ممکن است به تدریج فعالیت‌ها افزایش یابد مانند تفکر، انجام تکالیف مدرسه و یا فعالیت‌های مربوط به محل کار و یا افزایش زمان مدرسه و کار بیمار. پزشک زمان بازگشت به فعالیت‌های سبک فیزیکی را به بیمار اعلام خواهد کرد.

گاهی اوقات قبل از اینکه علائم به طور کامل از بین رفته باشند، به بیمار اجازه انجام فعالیت‌های بدنی سبک (مانند دوچرخه ثابت یا پیاده‌روی) داده می‌شود، به شرطی که علائم و نشانه‌های بیمار بدتر نشود.

درنهایت، هنگامی که تمام علائم و نشانه‌های ضربه مغزی برطرف شدند، بیمار و پزشک می‌توانند در مورد زمان و نحوه برگشت به فعالیت‌های ورزشی برنامه‌ریزی کنند. شروع زودهنگام فعالیت ورزشی می‌تواند خطر ابتلا به ضربه مغزی دوم و آسیب‌دیدگی بیشتر مغز را افزایش دهد.

برای سردرد، می‌توانید از مسکن‌هایی مانند استامینوفن استفاده کنید. از مصرف دیگر داروهای ضد درد مانند ایبوپروفن و یا آسپرین خودداری کنید، زیرا این داروها ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهند.

پیشگیری از تکان مغزی و آسیب‌دیدگی سر

برخی از اقدامات و راهنمایی‌ها می‌تواند خطر ابتلا به تکان مغزی و آسیب‌دیدگی سر را برطرف و یا کاهش دهد. برخی از آن‌ها عبارت‌اند از:

  • استفاده از ابزارهای محافظ در ورزش و سایر فعالیت‌های تفریحی
  • بستن کمربند ایمنی
  • امن ساختن محیط خانه
  • حفاظت از کودکان
  • ورزش منظم
  • آموزش دیگران در خصوص کانکاشن یا تکان مغزی

استفاده از ابزارهای محافظ در ورزش و سایر فعالیت‌های تفریحی

اطمینان حاصل کنید که تجهیزات ورزشی مناسب است، به‌خوبی نگهداری می‌شوند و به درستی پوشیده می‌شوند. قوانین بازی را دنبال کنید و روحیه ورزشکاری خود را تقویت کنید.

هنگام دوچرخه‌سواری، استفاده از موتورسیکلت، اسنوبرد و یا فعالیت‌های تفریحی دیگر که ممکن است در آن‌ها سر با آسیب‌دیدگی مواجه شود، از کلاه ایمنی استفاده کنید.

پیشگیری از آسیب مغزی با بستن کمربند ایمنی

استفاده از کمربند ایمنی در تصادفات جاده‌ای تا حد زیادی می‌تواند خطر آسیب دیدگی مغزی را کاهش دهد.

امن ساختن محیط خانه

خانه را به‌خوبی روشن نگه‌دارید. اشیایی که ممکن است باعث سقوط و افتادن افراد شود را بر روی زمین قرار ندهید، افتادن و لیز خوردن در خانه یکی از موارد شایع تکان مغزی محسوب می‌شود.

حفاظت از کودکان

برای کمک به کاهش خطر آسیب‌دیدگی سر کودکان، راه‌پله‌ها را مسدود کرده و برای پنجره‌ها محافظ نصب کنید.

ورزش منظم

ورزش منظم برای تقویت عضلات پا و بهبود تعادل بدن مفید است.

آموزش دیگران در خصوص کانکاشن یا تکان مغزی

با آموزش دادن مربیان، ورزشکاران، والدین و دیگران در مورد ضربه مغزی می‌توان سطح آگاهی افراد را افزایش داد. مربیان و والدین نیز می‌توانند روحیه ورزشکاری و پرهیز از مشاجرات را در افراد افزایش دهند.



:: برچسب‌ها: احساس , تکان خوردن , مغز , ضربه , مغزی ,
:: بازدید از این مطلب : 42
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 8 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

اگر مشکل فشار خون بالا دارید و یا مبتلا به دیابت هستید، مطالعه این مقاله به شما پیشنهاد می‌شود.

سکته مغزی چگونه رخ میدهد؟

در اغلب موارد سکته مغزی از مشکلات ایجاد شده در رگ‌های خونی داخل یا خارج مغز ناشی می‌شود. پلاک‌هایی که از کلسترول، کلسیم، چربی و مواد دیگر تشکیل شده‌اند در دیواره رگ تجمع می‌کنند و موجب تصلب شرایین می‌شوند.

ابتلا به تصلب شرایین موجب می‌شود که احتمال تشکیل لخته خون در رگ زیاد شود و این لخته خون می‌تواند رگ را مسدود کند. همچنین مممکن است لخته خون تشکیل شده در رگ‌های بزرگ‌تر در درون رگ حرکت کند و سپس کمی جلوتر، رگ‌های کوچکتری که در مغز قرار دارند را مسدود کند.

البته این پلاک‌ها ممکن است در رگ‌های داخل مغز نیز تشکیل شوند. در موارد خاصی نیز، رگ‌هایی که دیواره آنها ضعیف شده است، پاره می‌شوند و خونریزی مغزی رخ می‌دهد.

پزشک متخصص مغز و اعصاب می‌تواند با معاینه شما و ارزیابی وضعیتتان، میزان ریسک بروز سکته مغزی در شما را تعیین کند و سپس به شما کمک کند که عوامل خطری که موجب افزایش احتمال سکته مغزی می‌شوند را کنترل کنید.

بسیار مهم است که شما به طور منظم برای چکاپ به پزشک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید تا هرگونه مشکلی، قبل از این که جدی و خطرناک شود، به موقع تشخیص داده شود. در صورتی که هر گونه علائمی داشته اید، آن را برای پزشک شرح دهید.

شایع ترین نشانه های سکته مغزی

زمانی که خون کافی به سلول‌های مغزی نرسد، سکته مغزی رخ می‌دهد. نشانه های سکته‌ مغزی مانند عدم حرکت‌پذیری دست و پا یا لکنت زبان، نشان دهنده وضعیت اورژانسی است چرا که بدون انجام درمان‌های فوری، سلول‌هایی از مغز که به خوبی تغذیه نشده اند، دچار آسیب می‌شوند یا از بین می‌روند و در نتیجه آسیب‌های مغزی، ناتوانی‌های جدی و حتی مرگ ممکن است رخ دهد.

بسیار مهم است که علائم سکته مغزی به خوبی کنترل شده و مراقبت‌های پزشکی لازم به سرعت انجام شوند. اگر تا به حال دچار سکته مغزی شده‌اید و یا هر یک از علائم هشدار دهنده آن را داشته‌اید ضروری است که به صورت منظم به پزشک متخصص مراجعه کنید تا علت بروز این علائم در شما مشخص شده و روش درمانی مناسب اعمال شود.

انواع سکته مغزی و علائم آن ها

انواع سکته‌ مغزی شامل سه نوع اصلی زیر است:

  1. سکته‌ ایسکمیک گذرا
  2. سکته‌ ایسکمیک
  3. سکته‌ هموراژیک

انواع سکته مغزی

سکته‌ مغزی ایسکمیک گذرا

پزشکان به سکته‌ مغزی ایسکمیک گذرا، سکته‌ جزئی یا سکته‌ هشدار دهنده نیز می‌گویند. علت سکته مغزی ایسکمیک گذرا لخته خونی است که تنها به طور موقت جریان خون را مسدود کرده است. انسداد رگ و علائم سکته مغزی تنها برای مدت زمان کوتاهی هستند.

سکته‌ مغزی ایسکمیک

سکته‌ مغزی ایسکمیک زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خونی موجب انسداد کامل جریان خون به یک قسمت از مغز می‌شود. تشکیل لخته‌ خون معمولا ناشی از تصلب شرایین است. منظور از تصلب شرایین تجمع رسوبات چربی در جداره داخلی رگ‌های خونی است.

بخشی از این پلاک‌ها ممکن است از دیواره رگ جدا شوند و جریان خون به مغز را مختل کنند. در واقع پروسه بروز سکته‌ مغزی مشابه با سکته‌ قلبی است.

سکته‌ مغزی ایسکمیک در صورتی که بر اثر لخته خون ایجاد شده باشد، سکته‌ آمبولیک و در صورتی که بر اثر حرکت کردن پلاک‌ها ایجاد شده باشد سکته‌ ترومبوتیک نامیده می‌شود.

سکته‌ مغزی هموراژیک

سکته‌ هموراژیک زمانی ایجاد می‌شود که یکی از رگ‌های خونی در مغز پاره می‌شود و خونریزی مغزی رخ می‌دهد و خون در بافت‌های مجاور رگ نفوذ می‌کند.

سکته‌ هموراژیک دارای دو نوع است، نوع اول بر اثر آنوریسم مغزی رخ می‌دهد. آنوریسم بخشی از رگ خونی مغزی است که جداره آن نازک و ضعیف شده است و در نتیجه این بخش از رگ حالت برآمده و بالون مانند پیدا کرده که ممکن است پاره شود.

نوع دیگر سکته‌ هموراژیک، بر اثر ناهنجاری وریدی است که در آن تعدادی رگ‌های خونی به طور غیرعادی در مغز تشکیل می‌شوند که ممکن است پاره شوند.

چه عواملی باعث سکته مغزی میشود؟

بیماری‌هایی که احتمال بروز سکته مغزی را افزایش می‌دهند عبارتند از:

  • سابقه سکته‌ مغزی در گذشته (سکته مغزی ایسکمیک گذرا)
  • فشار خون بالا
  • دیابت
  • بیماری قلبی

عوامل قابل کنترل سکته مغزی عبارتند از:

  • سیگار کشیدن
  • چاقی و بالا بودن سطح لیپید و کلسترول خون
  • بی تحرکی

سایر عوامل سکته مغزی که غیرقابل کنترل هستند عبارتند از:

  • بالا بودن سن (سکته مغزی در افراد بالای ۶۰ سال بیشتر شایع است).
  • عوامل ارثی

علائم سکته مغزی

سکته های مغزی با نوع مختلف، علائم مشابهی ایجاد می‌کنند چرا که همه آنها موجب اختلال در خونرسانی به سلول‌های مغزی می‌شوند. تنها راه برای تشخیص علایم سکته‌ مغزی مراجعه به پزشک و انجام روش‌های تشخیصی پیشرفته است.

علائم سکته مغزی عبارتند از:

  • ضعف ناگهانی یا بی‌حسی در صورت، بازو یا پا خصوصا در یک طرف از بدن
  • احساس گیجی ناگهانی، مشکل در صحبت کردن و یا فهمیدن صحبت‌های دیگران
  • بروز مشکل ناگهانی در بینایی یک یا هر دو چشم
  • مشکل ناگهانی در راه رفتن، احساس سرگیجه، از دست دادن تعادل و یا عدم هماهنگی اعضای بدن
  • سردرد شدید و ناگهانی بدون علت مشخص

روشهای تشخیص سکته مغزی چگونه است؟

اولین قدم در تشخیص سکته‌ مغزی این است که تعیین شود بیمار دچار سکته مغزی هموراژیک شده است یا ایسکمیک تا بتوان درمان‌های مناسب را انجام داد. روش‌های تشخیصی به کار رفته بدین منظور عبارتند از:

  • سی تی اسکن از سر
  • اسکن ام آر آی از سر

برای تشخیص نوع، محل بروز و علت سکته‌ مغزی از روش‌های زیر استفاده می‌شود:

  • آزمایش خون
  • نوار مغزی
  • سونوگرافی کاروتیدی، سونوگرافی داپلر
  • آنژیوگرافی مغزی

آنژیوگرافی مغزی

آنژیوگرافی یک روش تشخیصی است که با کمک تصاویر رادیولوژی یا ام آر آی یا سی تی اسکن انجام می‌شود. در برخی موارد از ماده کنتراست رنگی برای بهبود تصاویر نیز استفاده می‌شود.

انجام آنژیوگرافی مغزی به تشخیص اختلالاتی مانند وجود لخته خون در رگ‌ها یا باریک شدن رگ (تصلب شرایین) کمک می‌کند.

درمان سکته مغزی

درمان قطعی سکته‌ مغزی به نوع سکته مغزی و علت اصلی بروز آن بستگی دارد. سکته‌های مغزی ایسکمیک با متدهایی درمان می‌شوند که برای حل شدن لخته خون (یا رد شدن آن) در مغز طراحی شده‌اند.

در سکته‌ها‌ی مغزی هموراژیک سعی می‌شود که خونریزی در مغز متوف شود، فشار خون بیمار کنترل شود و تورم مغزی کاهش داده شود. درمان سکته‌ مغزی هموراژیک پیچیده تر و مشکل تر است.

درمان سکته مغزی

راه های درمان سکته مغزی شامل موارد زیر است:

  • آسپرین
  • داروهای فعال کننده پلاسمینوژن بافتی
  • جراحی
  • درمان‌های عروقی داخل جمجمه

آسپرین

آسپرین یکی از انواع داروهای ضد تشکیل لخته خون است. داروهایی مانند آسپرین از به هم چسبیدن اجزای خون به یکدیگر و تشکیل لخته خون جلوگیری می‌کنند و بنابراین در پیشگیری از بروز سکته مغزی ایسکمیک موثر هستند.

برای افرادی که قبلا سابقه ابتلا به سکته ایسکمیک گذرا را داشته‌اند ممکن است پزشک داروی آسپرین را تجویز کند.

فعال کننده پلاسمینوژن بافتی

داروهای فعال کننده پلاسمینوژن بافتی یا TPA برای درمان سکته‌ مغزی ایسکمیک کاربرد دارند. این دارو از طریق ورید بازویی به بیمار تزریق می‌شود و باعث حل شدن لخته‌های خون و بهبود جریان خون در نواحی از مغز که با لخته خون مسدود شده اند، می‌شود.

داروی TPA در صورتی موثر است که طی سه ساعت بعد از سکته‌ی مغزی تزریق شود.

درمان بیماری سکته مغزی

درمان سکته مغزی با استفاده از جراحی

جراحی برای برداشتن لخته‌های خون از اطراف بافت مغزی و ترمیم رگ‌های خونی انجام می‌شود.

عمل جراحی بیماران سکته مغزی

درمان‌های عروقی داخل جمجمه

جراحی آندوواسکولار یا آنژیوپلاستی مغز یک جراحی بسته است که برای بهبود جریان خون در رگ‌های مغزی انجام می‌شود. در این روش که لوله لاریک (کاتتر) وارد رگ‌های خونی بدن و سپس وارد رگ‌های مغزی می‌شود.

حرکت کاتتر در بدن توسط تصاویر رادیولوژی دیده می‌شود. زمانی که کاتتر به محل مورد نظر رسید ممکن است عمل‌های زیر انجام شوند:

  • تزریق دارو برای حل شدن لخته خون
  • استفاده از وسایل مکانیکی مخصوص برای برداشتن لخته‌های خون یا پلاک در رگ‌های مغزی
  • استفاده از وسایلی مانند بالون برای باز کردن رگ‌های خونی که بسیار باریک شده‌اند و جریان خون به خوبی از آنها عبور نمی‌کند.
  • ممکن است از استنت یا لوله‌های کوچک برای باز نگه داشتن رگ استفاده شود.
  • استفاده از سیم پیچ‌های کوچک برای ترمیم رگ‌های آنوریسمی که پاره شده‌اند.

نحوه استفاده از استنت

در این جراحی یک کاتتر به سمت قسمت مسدود در رگ هدایت می‌شود و سپس بالون کوچکی که در کاتتر قرار دارد وارد رگ می‌شود و این بالون باز می‌شود تا رگ را گشاد کند. سپس یک توری سیمی به نام استنت در دیواره رگ قرار داده می‌شود تا رگ همچنان باز بماند.

اقدامات پس از بهبودی سکته مغزی

هرچند برخی از عوارض سکته‌ مغزی دائمی هستند اما اغلب بیماران می‌توانند با انجام درمان‌های توانبخشیT بخش کم یا بخش زیادی از توانایی‌های خود را مجددا بازیابی کنند.

اگر سکته‌ مغزی موجب آسیب رسیدن به توانایی گفتاری یا بلعیدن شود لازم است که بیمار به متخصص گفتار درمانی مراجعه کند. متخصص گفتار درمانی می‌تواند به بیمار کمک کند که تا حد زیادی از توانایی‌های گفتاری و توانای بلع غذا را مجددا بازیابی کند.

درمان‌های فیزیوتراپی برای بهبود قدرت عضلانی، افزایش هماهنگی اعضای بدن و توانایی حفظ تعادل بدن انجام می‌شوند. این برنامه‌ی توانبخشی به بیماران کمک می‌کند دوباره توانایی راه رفتن و سایر کارها مانند استفاده از پله و بلند شدن از روی صندلی را به دست بیاورند.

نکاتی درباره پیشگیری از سکته مغزی

بهترین راه برای پیشگیری سکته‌ مغزی این است که علل زمینه‌ای که می‌توانند موجب بروز سکته‌ مغزی شوند را برطرف کنید. بهترین راه برای انجام این کار، داشتن سبک زندگی سالم است. این موارد عبارتند از:

  • داشتن رژیم غذایی سالم
  • داشتن وزن سالم
  • انجام منظم ورزش
  • سیگار نکشیدن

سایر کارهایی که خطر بروز سکته مغزی را کاهش می‌دهند عبارتند از:

  • کنترل فشار خون
  • کنترل کردن قند خون
  • درمان کردن آپنه خواب انسدادی


:: برچسب‌ها: درمان , سکته , مغزی ,
:: بازدید از این مطلب : 44
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 7 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

تومور مغزی در اثر تجمع غیر عادی سلول‌‌ها در مغز ایجاد می‌شود. امروزه روشهای درمانی متنوعی برای تومورهای مغزی وجود دارد که پزشک متخصص با توجه به شرایط بیمار تجویز می‌کند.

تومورهای مغزی و انواع آن

تومور مغزی توده‌ای از سلول‌های غیرعادی در مغز یا در اطراف آن است. تومور مغزی انواع بسیار متنوعی دارد. برخی از تومورهای مغزی غیر سرطانی (خوش‌خیم) بوده و برخی دیگر، تومورهای مغزی سرطانی (بدخیم) هستند.

ممکن است تومورهای مغزی از مغز شروع شده (تومورهای مغزی اولیه) یا ممکن است سرطان در هر نقطه‌ای از بدن وجود داشته باشد و به سمت مغز گسترش یابد (تومورهای مغزی ثانویه یا متاستاز). سرعت رشد تومورهای مغزی ممکن است بسیار متفاوت باشد. نرخ رشد و محل تومور مغزی در چگونگی تاثیر این عارضه بر سیستم عصبی تاثیر می‌گذارد.

روش‌های درمان تومورهای مغزی به نوع تومور و سایز و محل آن بستگی دارد. همانطور که گفته شد، تومور مغزی به دو نوع خوش‌خیم و بدخیم (سرطانی) تقسیم می‌شود و علائمی مانند سرگیجه، سردرد شدید، تهوع و اختلالات بینایی را به همراه دارد.

خوشبختانه به تازگی روش‌های بسیاری برای پیشگیری و درمان تومور مغزی وجود دارد. پس از انجام آزمایش‌های لازم مانند نمونه‌برداری، سی تی اسکن و ام آر آی و تشخیص نوع تومور در سر متخصص از روش‌هایی چون جراحی، پرتو درمانی و پرتو جراحی برای درمان تومور مغزی بهره می‌برند.

انواع تومور مغزی

عواملی که احتمال ایجاد تومورهای مغزی را افزایش می‌دهند

زمانی که به شما گفته می‌شود که تومور مغزی دارید، طبیعی است که از علت ایجاد آن نگران شوید اما هیچ کس به صورت قطعی نمی‌تواند علت تومور مغزی را تشخیص دهد. پزشکان به ندرت درمی‌یابند که چرا تومور مغزی در سر یک نفر شکل می‌گیرد و در سر یک نفر دیگر ایجاد نمی‌شود.

محققان در حال مطالعه هستند تا دریابند که افرادی که مبتلا به تومور مغزی شده‌اند در مقایسه با سایر افراد در معرض چه عواملی بوده‌اند. مطالعات نشان می‌دهد ک برخی از عواملی که احتمال ایجاد تومورهای مغزی را افزایش می‌دهند عبارتند از:

  • پرتو یونیزاسیون
  • سابقه خانوادگی

پرتو یونیزاسیون

پرتو یونیزاسیون از اشعه ایکس قوی (مانند آنچه در پرتو درمانی از دستگاه‌های بزرگ به سر تابانده می‌شود) و منابع دیگر ممکن است باعث آسیب‌دیدگی سلول‌های و ایجاد تومور مغزی شوند. احتمال ایجاد تومور مغزی مانند مننژیوم یا گلیوم در افرادی که بیشتر در معرض پرتو یونیزاسیون قرار دارند بیش از سایر افراد است.

سابقه خانوادگی

به ندرت تومور مغزی به صورت وراثتی ایجاد می‌شود. فقط در تعداد بسیار کمی از خانواده‌ها چند نفر وجود دارند که به تومورهای مغزی مبتلا هستند.

علائم تومور مغزی

علائم تومور مغزی به سایز، نوع و محل تومور بستگی دارد. این علائم ممکن است زمانی که تومور مغزی باعث فشار بر عصب شده یا به قسمتی از مغز آسیب می‌رساند ایجاد شوند.

همچنین ممکن است این علائم زمانی که تومور جریان مایعی را که در مغز و اطراف آن در جریان است، مسدود می‌کند یا زمانی که مغز به دلیل تجمع مایعات متورم می‌شود، احساس شوند.

برخی از علائم تومورهای مغزی عبارتند از:

  • سر درد (معمولا در هنگام صبح وخیم‌تر می‌شود.)
  • حالت تهوع و استفراغ
  • تغییر در تکلم، دید یا شنوایی
  • اختلال در تعادل یا راه رفتن
  • تغییر در خلق و خو، شخصیت یا توانایی تمرکز
  • اختلال در حافظه
  • حرکات ناگهانی یا انقباض ناگهانی عضلات
  • بی‌حسی و احساس گزگز در دست‌ها و پاها

روشهای تشخیص تومور مغزی

اگر شما مشکوک به ابتلا به تومور مغزی هستید، ممکن است پزشک دستور انجام برخی آزمایش‌ها یا فرآیندها را برای شما بدهد. برخی از این آزمایش‌ها و فرآیندها برای تشخیص تومور در سر عبارتند از:

  • معاینه مغز و اعصاب
  • آزمایش‌های تصویری
  • جمع‌آوری و آزمایش نمونه بافت غیرطبیعی (بیوپسی)

معاینه مغز و اعصاب

معاینه مغز و اعصاب شامل معاینه دید، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و واکنش‌های غیرارادی است. ناتوانی در یک یا چند قسمت از بدن نشان‌دهنده محل آسیب‌دیدگی مغز است که ممکن است به دلیل وجود تومور ایجاد شده باشد.

آزمایش‌های تصویری

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (ام آر آی) معمولا برای کمک به تشخیص تومورهای مغزی به کار برده می‌شود. در برخی موارد، برای مطالعات ام آر آی ممکن است رنگی از طریق سیاهرگ در بازو تزریق شود.

تعدادی از مولفه‌های اسکن ام آر آی تخصصی مانند ام آر آی فانکشنال، ام آر آی پرفیوژن و طیف‌سنجی رزونانس مغناطیسی ممکن است به پزشک در ارزیابی تومور و برنامه‌های درمانی آن کمک کند.

آزمایش‌های تصویری دیگر شامل اسکن توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن) و توموگرافی انتشار پوزیترون (پی‌ای تی) می‌باشد.

جمع‌آوری و آزمایش نمونه بافت غیرطبیعی (بیوپسی)

بیوپسی به عنوان بخشی از یک عمل سرپایی برای برداشتن تومور انجام می‌شود. بیوپسی را می‌توان با استفاده از یک سوزن انجام داد. بیوپسی سوزن استرئو تاکتیک ممکن است برای تومورهای مغزی که دسترسی به آنها دشوار است یا تومرهایی که در قسمت‌های بسیار حساس مغز ایجاد شده‌اند و ممکن است در عمل‌های تهاجمی‌تر دچار آسیب‌دیدگی شوند، انجام شود.

جراح مغز و اعصاب یک سوراخ کوچک در جمجمه ایجاد می‌کند. یک سوزن ریز از طریق این سوراخ وارد مغز می‌شود. بافت با استفاده از این سوزن برداشته می‌شود. معمولا این فرآیند با کمک سی تی اسکن یا ام آر آی انجام می‌شود.

نمونه بیوپسی در زیر میکروسکوپ بررسی می‌شود تا سرطانی بودن یا خوش‌خیم بودن آن مشخص شود. این اطلاعات برای تشخیص تومور مغزی و پیش‌آگهی و از آن مهم‌تر برای هدایت درمان بسیار ضروری و حیاتی است.

روش درمان تومور مغزی خوش خیم و بدخیم

نوع درمان به نوع، سایز و محل تومور و همچنین سلامت عمومی و ترجیحات شما بستگی دارد. بر این اساس راه های درمان تومور مغزی به شرح زیر است:

  • عمل جراحی
  • پرتو درمانی
  • رادیوسرجری استریوتاکتیک
  • شیمی درمانی
  • درمان‌های دارویی هدفمند

عمل جراحی برداشتن تومور مغزی

اگر تومور در محلی ایجاد شده باشد که دسترسی به آن برای انجام عمل جراحی وجود داشته باشد، جراح هر مقدار از تومور را که بتواند برمی‌دارد. در برخی موارد، تومورها کوچک بوده و به راحتی از بافت اطراف مغز جدا می‌شوند، در این حالت جراح کل تومور را برمی‌دارد.

در موارد دیگر، تومورها را نمی‌توان از بافت اطراف آنها جدا کرد یا آنها در نزدیک قسمت‌های حساس مغز شکل گرفته‌اند که باعث می‌شود خطرات احتمالی ناشی از جراحی افزایش یابد.

جراحی تومور مغزی

پزشک در این گونه وضعیت‌ها هر مقدار از تومور مغزی را که بتواند بدون ایجاد خطر بردارد برمی‌دارد. حتی با برداشت قسمتی از تومور مغزی نیز نشانه‌ها و علائم بیماری شما کاهش می‌یابد.

عمل جراحی تومور مغزی با خطرات احتمالی مانند عفونت و خونریزی همراه است. عوامل خطرآفرین دیگر به محل شکل‌گیری تومور مغزی در سر بستگی دارد. برای مثال، جراحی تومور مغزی در نزدیکی عصب‌ها متصل به چشم ممکن است احتمال کوری را افزایش دهد.

درمان تومور مغزی با پرتو درمانی

در پرتو درمانی از پرتوهای پرانرژی مانند اشعه ایکس یا پروتون‌ها برای از بین بردن سلول‌های تومور مغزی استفاده می‌شود. پرتودرمانی ممکن است توسط ماشین‌هایی در خارج از بدن (پرتو درمانی خارجی) انجام شود یا در موارد بسیار نادر، پرتو در داخل بدن و در نزدیکی تومور مغزی قرار داده شود (براکی تراپی).

پرتو درمانی خارجی فقط بر قسمتی از مغز تمرکز دارد که تومور در آن ناحیه واقع شده است یا ممکن است برای همه مغز به کار گرفته شود (پرتو کل مغز). پرتو کل مغز غالبا برای درمان سرطان که از قسمت‌های دیگر بدن به مغز گسترش یافته است انجام می‌شود.

عوارض جانبی پرتودرمانی مغز به نوع و میزان اشعه‌ای که به شما تابانده می‌شود بستگی دارد. برخی عوارض جانبی که در حین پرتو درمانی یا بلافاصله پس از آن ایجاد می‌شوند عبارتند از احساس خستگی و ضعف مفرط، سر درد و تحریک پوست سر.

رادیوسرجری استریوتاکتیک

رادیوسرجری استریوتاکتیک نوعی عمل جراحی به روش قدیمی و سنتی نیست. در رادیوسرجری از پرتوهای چندگانه برای درمان بسیار متمرکز و کشتن سلول‌های تومور مغزی در یک قسمت بسیار کوچک استفاده می‌شود.

هر پرتو از اشعه، قدرت زیادی ندارد اما نقطه‌ای از تومور مغزی که همه پرتوها به آن تابانده می‌شود مقدار زیادی اشعه دریافت می‌کند تا بتواند سلول‌های تومور مغزی را از بین ببرد.

انواع مختلف تکنولوژی برای انجام رادیوسرجری و ارسال اشعه برای درمان تومور مغزی مانند چاقوی گاما یا شتاب‌دهنده خطی به کار برده می‌شوند. رادیوسرجری معمولا در یک جلسه درمانی انجام شده و در بیشتر موارد شما می‌توانید در همان روز به منزل بروید.

درمان تومور مغزی با شیمی درمانی

در شیمی درمانی از دارو برای از بین بردن سلول‌های تومور مغزی استفاده می‌شود. داروهای شیمی درمانی ممکن است به شکل قرص‌های خوراکی یا تزریق در ورید استفاده شوند. داروی مورد استفاده در شیمی درمانی که غالبا برای درمان تومور مغزی به‌کار برده می‌شود تموزولامید (تمودور) است که به شکل قرص مصرف می‌شود.

بسیاری از داروهای دیگر نیز برای شیمی درمانی موجود است و ممکن است متناسب با نوع سرطان تجویز شوند. عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع و میزان مصرف داروها بستگی دارد. شیمی درمان باعث ایجاد حالت تهوع، استفراغ و ریزش مو می‌شود.

درمان دارویی تومور مغزی

درمان‌های دارویی هدفمند بر ناهنجاری‌های موجود روی سلول‌های سرطانی تمرکز دارند. با متوقف کردن این ناهنجاری‌ها، درمان‌های دارویی تومور مغزی می‌تواند باعث مرگ سلول‌های سرطانی شوند. یکی از دارو درمانی‌های هدفمند برای درمان یک نوع از سرطان مغز به نام گلیوبلاستوم، بواسیزوماب (آواستین) است.

این دارو، از طریق ورید در بدن تزریق می‌شود و شکل‌گیری عروق جدید را متوقف کرده و خون‌رسانی به تومور مغزی را قطع کرده و سلول‌های تومور مغزی را از بین می‌برد.

داروی هدفمند اورولیموس (آفینیتور) برای درمان تومور خوش‌خیم مغز در افرادی که به اختلالات ژنتیکی اسکلروزیس توبروس مبتلا هستند به کار برده می‌شود. اورولیموس آنزیم‌های خون که در رشد سلول‌های سرطانی نقش دارند را مسدود می‌کند.

بهبودی پس از درمان تومور مغزی

از آنجا که تومورهای مغزی ممکن است در هر قسمتی از مغز که مهارت‌های حرکتی، گفتاری، دیداری و تفکر را کنترل می‌کنند ایجاد شوند، بازتوانی یک قسمت ضروری از دوران بهبودی است.

پزشک ممکن است شما را به سرویس‌هایی که می‌توانند به شما خدمات ارائه کنند ارجاع دهد که برخی از آنها عبارتند از:

  • درمان های فیزیکی
  • درما های شغلی
  • گفتار درمانی
  • تدریس خصوصی برای کودکان

درمان های فیزیکی

درمان‌های فیزیکی می‌توانند به شما در بازیابی توانایی‌های حرکتی و تقویت عضلانی کمک کنند.

درمان های شغلی

درمان‌های شغلی پس از بهبودی تومورهای مغزی یا بیماری‌های دیگر می‌توانند به شما در بازگشت به فعالیت روزمره مانند کار کردن کمک کنند.

گفتار درمانی

گفتار درمانی با متخصص برای اصلاح اختلالات گفتاری به شما کمک می‌کند تا اختلالات تکلمی را بهبود بخشید.

تدریس خصوصی برای کودکان

تدریس خصوصی برای کودکانی که در سن مدرسه هستند می‌تواند به کودکان در غلبه بر تغییرات حافظه و تفکر پس از ابتلا به تومورهای مغزی کمک کند.



:: برچسب‌ها: تومورهای , مغزی , بیماری , مغز ,
:: بازدید از این مطلب : 67
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 2 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

آمبولیزاسیون مغز یک روش کارآمد به منظور رفع خونریزی رگ با ایجاد یک انسداد مصنوعی در رگ است. این روش خطر سکته مغزی و خونریزی مغزی را کاهش می‌دهد.

آمبولیزاسیون مغز یا AVM چیست؟

روش درمانی آمبولیزاسیون مغزی برای ناهنجاری شریانی وریدی (AVM) تحت عنوان امبولوتراپی یا اندوواسکولار شناخته می‌شود. این روش شامل تزریق چسب یا مواد چسبنده مایع غیر واکنشی دیگر به وریدهای ناهنجار به منظور مسدود کردن آن‌ها است.

برای این منظور یک کاتتر کوچک از طریق یک رگ در کشاله ران وارد شده و به طرف رگ‌های خونی تامین کننده‌ رگ مشکل‌دار حرکت می‌کند. تمام موارد ناهنجاری شریانی وریدی با آمبولیزاسیون قابل درمان نیستند.

ناهنجاری شریانی وریدی‌ در آنژیوگرافی مقدماتی توسط رادیولوژیست‌های ماهر بررسی می‌شود تا تعیین شود که آیا کاتترها بدون ایجاد هیچ گونه عوارضی قبل از اینکه برای آمبولیزاسیون در نظر گرفته شوند قابل وارد شدن هستند یا خیر. مدت زمان بهبودی بستگی به وضعیت کلی سلامتی، شدت مشکل و عوامل دیگر دارد.

آیا عمل آمبولیزاسیون مغزی خطرناک است؟

در بیشتر موارد، آمبولیزاسیون اندوواسکولار روشی موفق با نتایج خوب است. نتیجه درمان نیز بستگی به هرگونه آسیب مغزی که در قبل، حین یا بعد از جراحی در اثر خونریزی رخ داده است خواهد داشت.

بسیار متداول است که متخصص قبل از انواع دیگر درمان، آمبولیزاسیون را توصیه کند. این درمان به منظور پیشگیری از خونریزی ناشی از ناهنجاری شریان وریدی ارائه می‌شود. خونریزی ممکن است به مغز آسیب زده و منجر به سکته مغزی یا ناتوانی دائمی احتمالی یا حتی مرگ شود. ناهنجاری شریانی وریدی همچنین ممکن است باعث سردرد، تشنج و فلج پیش‌رونده شود و درمان می‌تواند این علائم را تسکین دهد.

این نوع درمان تنها در صورتی می‌تواند انجام شود که ناهنجاری شریانی وریدی متشکل از رگ‌هایی باشد که با کاتتر قابل دسترسی است. آمبولیزاسیون یک روش جراحی باز نیست و نیاز به آموزش تخصصی دارد.

مزایای آمبولیزاسیون مغز

مزایای عمل avm مغزی شامل موارد زیر است:

  • آمبولیزاسیون مغز در کوچک‌تر کردن ناهنجاری شریانی وریدی به طوری که برای پرتو درمانی مناسب باشد بسیار موثر است.
  • آمبولیزاسیون برای کاهش جریان خون از طریق ناهنجاری شریانی وریدی قبل از جراحی مفید است.
  • این کار برداشتن ناهنجاری شریانی وریدی توسط جراح را بسیار آسان‌تر می‌کند.
  • قابل تکرار شدن و مرحله بندی است.
  • احتمال درمان قطعی با آمبولیزاسیون به تنهایی حدود ۲۰ درصد است.
  • عمل جراحی باز نیست.
  • بستری کوتاه مدت در بیمارستان

دلیل انجام عمل آمبولیزاسیون مغزی

جراحی آمبولیزاسیون مغز اغلب برای درمان آنوریسم مغزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین می‌تواند برای سایر شرایط پزشکی که جراحی باز خطرناک است استفاده شود. هدف از درمان پیشگیری از خونریزی در ناحیه مشکل‌دار و کاهش خطر پارگی رگ خونی است. پزشک به بیمار کمک خواهد کرد تا تصمیم بگیرد که برای مسدود کردن آنوریسم قبل از پارگی آن عمل جراحی انجام دهد یا خیر.

این روش را می‌توان برای درمان موارد زیر استفاده کرد:

  • ناهنجاری شریانی وریدی (AVM)
  • فیستول کاروتید کاورنو (مشکلی در شریان بزرگ گردن)
  • تومورهای مغزی

اقدامات قبل ازعمل avm مغزی

پذیرش اولیه یک یا دو روز قبل از آمبولیزاسیون مغز انجام شده و آزمایش‌های خون معمول اجرا می‌شوند. این روش اغلب به صورت اورژانسی انجام می‌شود. در صورتی که شرایط اورژانسی نباشد توجه به نکات زیر لازم است:

  • به پزشک بگویید که بیمار چه داروهایی مصرف می‌کند.
  • از پزشک بپرسید که بیمار در روز جراحی چه داروهایی را باید مصرف کند.
  • سعی کنید که سیگار کشیدن را متوقف کنید.
  • از بیمار اغلب خواسته می‌شود تا برای ۸ ساعت قبل از جراحی چیزی نخورد و ننوشد.
  • داروهای تجویز شده برای بیمار را تهیه کرده و بیمار آنها را با یک جرعه آب بنوشد.
  • در زمان تعیین شده به بیمارستان مراجعه نمایید.

مراحل عمل آمبولیزاسیون مغز

بیمار از محل پذیرش به محل آنژیوگرافی مغز و اعصاب برده می‌شود که در آنجا عمل انجام می‌شود. قبل از عمل، پرستاران یک یا هر دو کشاله ران را می‌تراشند. آمبولیزاسیون مغز تحت بی‌حسی موضعی یا بیهوشی عمومی انجام شده و گاهی اوقات نیز عمل تحت آرام بخش انجام می‌شود.

بعد از اجرای بیهوشی، یک کاتتر از طریق یک رگ خونی در کشاله ران بیمار وارد شده و به محل ناهنجاری شریانی وریدی می‌رسد. برای این منظور از کاتترهای بسیار کوچکی استفاده می‌شود.

این روش شبیه به آنژیوگرافی مغزی است به جز اینکه علاوه بر تزریق رنگ برای نشان دادن ناهنجاری شریانی وریدی، این کاتترهای کوچک در نزدیکی ناهنجاری شریانی وریدی قرار داده شده و چسب یا ذراتی برای مسدود کردن تزریق می‌شوند.

مدت زمان عمل آمبولیزاسیون مغز اغلب قابل پیش‌بینی نمی‌باشد و اعضای خانواده که در حال انتظار هستند نباید نگران باشند زیرا این عمل ممکن است بیشتر از حد انتظار طول بکشد.

عمل جراحی آمبولیزاسیون مغز

اگر پزشکان باور نداشته باشند که بتوانند ناهنجاری شریانی وریدی (AVM) را به صورت بی‌خطر آمبولیزه کنند، فرآیند آمبولیزاسیون مغز متوقف خواهد شد. یک ناهنجاری شریانی وریدی تکی ممکن است چندین بار نیاز به آمبولیزه کردن داشته باشد تا بتوان به نتایج رضایت بخشی دست پیدا کرد یا دیگر امکان آمبولیزاسیون بیشتر وجود نداشته باشد. در صورتی که بیشتر از یک آمبولیزاسیون نیاز باشد، عمل‌ها معمولا در چندین مرحله طی چند هفته یا چند ماه انجام می‌شوند.

چسب عروق به سرعت بعد از تزریق به ناهنجاری شریانی وریدی سفت می‌شود. نتیجه این است که جریان خون از طریق ناهنجاری شریانی وریدی مسدود می‌شود. هنگامی که هیچ خونی از شریان عبور نکند، دیگر خطر خونریزی وجود نخواهد داشت.

آمبولیزاسیون ناهنجاری شریانی وریدی با اندازه بزرگ اغلب در چندین مرحله انجام می‌شود به طوری که در هر بار بخشی از شریان مسدود می‌شود. در صورتی که ناهنجاری شریانی وریدی به طور کامل بسته نشود، همچنان خطر خونریزی وجود خواهد داشت.

مراقبتهای بعد از عمل avm مغزی

بیمار به بخش بهبودی انتقال خواهد یافت که در آنجا بیمار از نزدیک در طول شب کنترل می‌شود. پزشک از بیمار می‌خواهد که بی‌حرکت بماند و برای ۸ ساعت روی تخت دراز بکشد.

این دوره‌ی استراحت اجازه می‌دهد تا شریان کشاله ران بهبود پیدا کند. در صورتی که همه چیز خوب پیش برود، بیمار روز بعد به اتاق خود انتقال داده شده و روز بعد از آن نیز ترخیص می‌شود.

اگر قبل از عمل خونریزی وجود نداشته باشد، ممکن است نیاز باشد که بیمار برای ۱ تا ۲ روز در بیمارستان بماند. اگر خونریزی رخ داده باشد، این مدت طولانی‌تر خواهد بود.

همچین بیشتر بیماران درمان شده با روش آمبولیزاسیون مغزی باید برای آنژیوگرافی یا ام آر آی متعاقب بازگردند که معمولا چند ماه بعد از درمان می‌باشد. این کار نشان می‌دهد که چه مقدار از ناهنجاری شریانی وریدی باقی مانده و آیا نیازی به آمبولیزاسیون دیگری است یا خیر.

بیمار باید بداند که آمبولیزاسیون معمولا به طور کامل شریان را نمی‌بندد. ممکن است فرد در این شرایط همچنان از محل ناهنجاری شریانی وریدی خونریزی کند. مشخص نیست که آیا درمان آمبولیزاسیون جزئی خطر خونریزی در آینده را کاهش می‌دهد یا خیر.

عوارض بعد از عمل آمبولیزاسیون مغز

شرایط هر بیماری متفاوت است. برخی عوارض جانبی جزئی ممکن است مدت کوتاهی بعد از آمبولیزاسیون ناهنجاری شریانی وریدی توسط برخی بیماران مشاهده شوند، اما بیشتر آنها احساس کاملا خوبی خواهند داشت. عوارض عمل آمبولیزاسیون مغز معمولا موقتی بوده و ظرف چند روز یا هفته برطرف می‌شوند.

سردرد گاهی اوقات گزارش می‌شود که معمولا از بین می‌رود اما در صورتی که ماندگار باشند، پزشک مصرف دارو را طی یک دوره‌ی کوتاه مدت تجویز می‌کند که باعث برطرف شدن سردرد خواهد شد.

سایر عوارض احتمالی شامل علائم شبیه به سکته مغزی مانند ضعف در یک دست یا پا، بی‌حسی، مور مور شدن، اختلال تکلم و مشکلات بینایی هستند. خطر آمبولیزاسیون برای عوارض جدی مانند سکته مغزی دائمی یا مرگ بسیار کم است. خطرات پیش‌بینی شده باید با پزشک مورد بحث قرار گیرند.



:: برچسب‌ها: روش , آمبولیزاسیون , مغز , درمان , آنوریسم , مغزی ,
:: بازدید از این مطلب : 47
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : دو شنبه 2 خرداد 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

خونریزی مغزی یکی از موارد شایع در تصادفات است که به دلیل وارد شدن جراحت به سر ایجاد می‌شود.

خونریزی مغزی چیست؟

خونریزی مغزی به تجمع خون در درون جمجمه گفته می‌شود. معمولا پاره‌ شدن یک سرخرگ در درون مغز یا ضربه ناشی از تصادفات یا افتادن بیمار باعث خونریزی در مغز می‌شود و خون درون بافت مغز یا جمجمه جمع می‌شود.

اگرچه برخی از جراحاتی که به سر وارد می‌شود مانند مواردی که باعث کاهش هوشیاری می‌شود خفیف است، خون ریزی مغزی زندگی بیمار را تهدید می‌کند. خونریزی در مغز باید فورا درمان شود. گاهی انجام عمل جراحی برای خارج کردن خون از جمجمه ضرروی است و درمان آن به محل خونریزی و میزان آسیب بستگی دارد.

آیا خونریزی مغزی باعث مرگ میشود؟

خونریزی مغزی زندگی بیمار را تهدید می‌کند؛ بنابراین بیمار باید به نورولوژیست (متخصص مغز و اعصاب) مراجعه کند یا فورا به بخش اورژانس منتقل شود. پزشک می‌تواند براساس علائم بیمار، آن بخش از مغز که دچار خونریزی شده است را تشخیص دهد.

درمان خونریزی در مغز به محل خونریزی، علت خونریزی و وسعت آن بستگی دارد. گاهی برای کاهش تورم و پیشگیری از خونریزی انجام عمل جراحی ضروری است.

همچنین پزشک برخی از داروهای خاص را تجویز می‌کند که شامل مسکن، کورتیکواستروئید، داروهای ادرارآور برای کاهش تورم و داروهای ضدتشنج برای کنترل تشنج است.

انواع خونریزی مغزی

انواع خونریزی های مغزی به سه دسته تقسیم می‌شود:

  1. خونریزی ساب دورال
  2. خونریزی اپیدورال
  3. خونریزی داخل مغز

خونریزی مغزی و لخته شدن خون در سر

خونریزی ساب دورال

خونریزی ساب دورال هنگامی رخ می‌دهد که رگ‌های خونی، معمولا سیاهرگ‌ها، بین مغز و سه لایه غشای پوشاننده مغز پاره شوند. نشت خون باعث خونریزی و ایجاد فشار بر بافت مغز می‌شود. افزایش میزان خونریزی می‌تواند باعث کاهش تدریجی هوشیاری و مرگ بیمار شود.

خونریزی اپیدورال مغزی

خونریزی اپیدورال زمانی رخ می‌دهد که یک رگ خونی، معمولا سرخرگ، بین سطح خارجی غشای پوشانند‌ه مغز و جمجمه پاره شود. سپس خون بین این دو لایه نشت می‌کند و توده‌ای را تشکیل می‌دهد که باعث فشار بر بافت مغز می‌شود.

خونریزی مغزی در اثر تصادف معمولا از نوع خونریزی اپی دورال است.

تعدادی از افرادی که دچار خونریزی اپیدورال می‌شوند، هوشیاری خود را از دست نمی‌دهند؛ اما اکثر افراد از لحظه ضربه دچار خواب آلودگی می‌شوند یا به کما می‌روند. درصورتی‌که درمان مناسبی برای خونریزی اپی دورال که بر سرخرگ تاثیر گذاشته ‌است صورت نگیرد، منجر به مرگ بیمار می‌شود.

خونریزی داخل مغز

خونریزی داخل مغز زمانی رخ می‌دهد که خون داخل بافت مغز جمع شود. برخی از بیماری‌ها نیز می‌توانند باعث نشت خون به درون مغز شده و منجر به خونریزی داخلی مغز شوند.

ازجمله عوامل خونریزی در داخل مغز می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • ضربه به سر
  • پارگی آنوریسم
  • بد شکلی عروق
  • فشارخون بالا
  • تومور مغزی

لخته خون در سر

علت خونریزی مغزی چیست؟

شایع‌ترین دلیل خونریزی مغزی ضربه به سر است که معمولا به تصادف با موتور یا دوچرخه مربوط است. علاوه بر این افتادن از ارتفاع، آسیب‌های ناشی از ورزش و آسیب‌هایی ناشی از نزاع و دعوا است نیز منجر به خونری زی مغزی می‌شوند.

اگر بیمار مسن باشد به‌ویژه اگر از داروهای ضد انعقاد خون یا داروهای ضد پلاکت خون استفاده کند، مانند آسیپرین؛ حتی ضربه‌ی خفیف به سر می‌تواند باعث خونریزی شود.

توجه به این نکته ضرروری است که افرادی که حتی زخم‌های باز، کبودی و سایر آسیب‌های قابل مشاهده نداشته‌ باشند نیز ممکن است دچار خونریزی در مغز شده باشند.

علائم خونریزی مغزی و لخته خون در سر

برخی از بیماران پس از ضربه به سر، علائم و نشانه های خونریزی مغزی را نشان می‌دهند. اما گاهی ممکن است این علائم پس از چند هفته یا زمانی طولانی‌تر بروز کنند.

پس از ضربه به سر ممکن‌ است حال عمومی بیمار خوب باشد. اما با گذشت زمان، فشار وارده بر مغز بیمار افزایش می‌یابد و باعث بروز همه علائم زیر یا برخی از آن‌ها می‌شود:

  • افزایش سردرد
  • استفراغ
  • خواب‌آلودگی و از دست دادن تدریجی هوشیاری
  • سرگیجه و چرخیدن اتاق دور سر
  • احساس گیجی
  • برابر نبودن اندازه‌ی مردمک‌ها
  • مشکل در صحبت کردن

با افزایش تجمع خون در مغز بیمار یا فضای بین مغز و جمجمه، سایر علائم و نشانه‌ها بروز می‌کنند. این علائم عبارتند از:

  • بی‌حالی
  • تشنج
  • از دست‌دادن هوشیاری

تشخیص خونریزی مغزی چگونه است؟

تشخیص خونریزی در مغز می‌تواند برای پزشک دشوار باشد؛ زیرا افرادی که دچار ضربه به سر می‌شوند معمولا خوب به‌نظر می‌رسند. با این‌حال، پزشکان فرض را بر این می‌گذارند که پس از ضربه به سر، خون ریزی مغزی رخ داده است و بر این اساس اقدامات لازم را انجام می‌دهند.

اگر بیمار به‌تدریج هوشیاری خود را از دست‌دهد فرض بر این است که دچار خونریزی مغزی شده است مگر آن‌که خلافش ثابت شود. عکس‌برداری، بهترین روش برای تعیین محل و اندازه خونریزی است.

تشخیص خونریزی و لخته خون در مغز

روشهای شتخیص خونریزی مغزی شامل موارد زیر است:

  • سی‌تی اسکن
  • ام آر آی
  • آنژیوگرافی

سی‌تی اسکن

در این روش از اشعه ایکس که به یک کامپیوتر متصل است برای عکس‌برداری دقیق از مغز بیمار استفاده می‌شود. بیمار روی یک میز متحرک دراز می‌کشد و به درون حفره‌ای که شبیه دونات است هدایت می‌شود. سی‌تی اسکن، متداول‌ترین روش برای تشخیص خونریزی داخل مغز است.

ام آر آی

تصویربرداری به کمک ام آر آی با استفاده از امواج رادیویی و امواج مغناطیسی انجام می‌شود. در هنگام تصویربرداری از مغز، بیمار روی یک میز متحرک دراز می‌کشد و به‌سمت یک محفظه سربسته هدایت می‌شود. معمولا بیش‌تر از سی تی اسکن برای تشخیص خونریزی مغزی استفاده می‌شود؛ زیرا تصویربرداری به کمک ام آر آی زمان‌بر است و دستگاه ام آر آی در همه اماکن وجود ندارد.

آنژیوگرافی

اگر پزشک درخصوص تجمع خون در یکی از رگ‌های مغز یا سایر مشکلات مربوط به رگ‌های خونی نگران باشد، انجام آنژیوگرافی برای ارائه اطلاعات مدنظر ضروری خواهد بود. در این روش از اشعه ایکس برای تصویربرداری از جریان خون در رگ‌های خونی مغز استفاده می‌شود.

نحوه درمان خونریزی مغزی و لخته شدن خون در سر

درصورتی‌که اندازه خونریزی کوچک باشد و هیچ‌گونه علامت و نشانه‌ای نداشته باشد، نیازی به برطرف کردن آن‌ها نیست. اما از آن‌جایی که طی چند روز یا چند هفته بعد از ضربه، علائم نمایان و یا بدتر می‌شوند، باید بیمار به ‌لحاظ تغییرات نورولوژیکی تحت‌نظر باشد و فشار داخلی مغز او سنجیده‌ شود و سی تی اسکن سر برای او تکرارشود.

در صورت درمان خونریزی مغزی با دارو اگر به بیمار داروهای رقیق‌کننده‌ی خون، مانند وارفارین، داده شود، باید برای تغییر تاثیرات دارو و کاهش ریسک خونریزی بیش‌تر او را تحت نظر قرار داد. دادن پلاسمای تازه منجمد و ویتامین k به بیمار از گزینه‌هایی است که پزشک از آن بهره می‌گیرد.

جراحی خونریزی مغزی

گاهی برای درمان خونریزی مغزی انجام عمل جراحی ضروری است. عمل جراحی به نوع خونریزی بیمار بستگی دارد. گزینه‌های موجود برای جراحی بیمار به شرح زیر می‌باشند:

  • تخلیه مایعات
  • برداشتن جمجمه

عمل جراحی خون ریزی مغزی

تخلیه مایعات

اگر خون در یک نقطه متمرکز باشد و کمی لخته شده‌ باشد، پزشک با ایجاد یک حفره در جمجمه بیمار و با استفاده از ساکشن اقدام به تخلیه خون و مایعات می‌کند.

برداشتن جمجمه

درصورتی‌که اندازه خونریزی زیاد باشد، پزشک مجبور است برای تخلیه خون، قسمتی از جمجمه بیمار را باز کند.

روند بهبود خونریزی مغزی و درمان لخته خون در سر

دوران بهبود در خونریزی مغزی طولانی است و ممکن است بیمار به‌طور کامل بهبود نیابد. بیش‌ترین درمان برای بهبود این بیماران (پس از ضربه) سه ماه است و معمولا پس از آن روند بهبود بیمار کمتر می‌شود.

اگر پس از درمان، مشکلات نورولوژیکی بیمار ادامه ‌داشته باشد ممکن است درمان فیزیکی ضرورت یابد.

مراقبتهای بعد از خونریزی مغزی که بیمار باید برای کمک به بهبود سریع خود رعایت کند شامل موارد زیر است:

  • در طی ساعات شب خواب کافی داشته باشد و درطول روز هرگاه احساس خستگی کرد استراحت کند.
  • هرگاه احساس کرد که قوی‌تر شده‌ است فعالیت‌های خود را از سربگیرد.
  • تا زمانی که پزشک اجازه نداده ‌است در فعالیت‌های ورزشی شرکت نکند.
  • قبل از شروع فعالیت‌های ورزشی، دوچرخه‌سواری، رانندگی یا فعالیت‌های سنگین با پزشک مشورت کند. به علت آسیب دیدن سر، عکس‌العمل بیمار کند می‌شود.
  • قبل از مصرف دارو به پزشک با پزشک مشورت کنید.
  • مواردی که در به‌خاطر آوردن آن‌ها مشکل دارد را یادداشت کند.
  • قبل از تصمیم‌گیری‌های مهم با فردی که به او اعتماد دارد، مشورت کند.

پیشگیری از خونریزی مغزی

برای پیشگیری از خونریزی مغزی یا کاهش جراحت سر موارد زیر را رعایت کنید:

  • استفاده از کلاه ایمنی
  • استفاده از کمربند ایمنی
  • از کودکان خود محافظت کنید

استفاده از کلا ایمنی

از کلاه ایمنی استفاده کنید و مطمئن شوید کودکان نیز کلاه ایمنی دارند. هنگام انجام فعالیت‌های ورزشی، دوچرخه‌سواری، موتورسواری، اسکی، اسب‌سواری، اسکیت، اسکی روی یخ، اسکی روی برف یا هرگونه فعالیتی که باعث آسیب به سر می‌شود از کلاه ایمنی استفاد‌کنید.

استفاده از کمربند ایمنی

هنگام رانندگی کمربند ایمنی خود را ببندید و مطمئن شوید که کودکان نیز کمربند خود را بسته‌اند.

مراقب کودکان باشید

از صندلی‌های خودرو که برای کودکان طراحی‌شده‌اند استفاده‌کنید. برای پله‌ها، حفاظ نصب کنید. از پدهای مخصوص برای لبه میز استفاده ‌کنید تا در صورت برخورد سر کودک با لبه میز مشکل حادی ایجاد نشود.

مبلمان و وسایل سنگین را به دیوار بچسبانید تا از کج‌شدن آن‌ها و افتادن کودکان جلوگیری‌شود. به کودکان اجازه ندهید از اجسام سنگین و فاقد ایمنی بالا بروند.



:: برچسب‌ها: خونریزی , مغزی , لخته خون , سر ,
:: بازدید از این مطلب : 66
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 31 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

بیماری زوال عقل یا دمانس مغزی

بیماری دمانس مغزی به گروهی از علائم گفته می‌شود که می‌تواند در سالمندان و جوانان ایجاد شود و علت‌های مختلفی دارد. برخی علائم بیماری زوال عقل از دست دادن حافظه و تغییرات خلقی است که می‌توان با دارو و سایر روش‌ها برای درمان و بهبود آن اقدام نمود.

زوال عقل یا دمانس چیست؟

بیماری دمانس یا زوال مغزی یک بیماری خاص نیست بلکه به گروهی از علائم گفته می‌شود تا حدی بر حافظه، تفکر و توانایی‌های اجتماعی فرد اثر می‌گذارند که در عملکردهای روزانه فرد اختلال ایجاد می‌کنند. درست است که دمانس یا زوال عقل موجب از دست رفتن حافظه می‌شود اما علل مختلف دیگری هم می‌توانند موجب از دست رفتن حافظه شوند.

بنابراین ضعف حافظه، به تنهایی نشان‌دهنده این نیست که شما دچار زوال عقل شده‌اید. بیماری آلزایمر یکی از شایع‌ترین علل بروز دمانس مغزی در افراد مسن است اما این بیماری می‌تواند علل دیگری نیز داشته باشد. بسته به علت بروز دمانس، برخی از علائم مرتبط با آن ممکن است درمان شوند.

درباره دمانس مغزی بیشتر بدانید

دمانس مغزی گروهی از علائم است که فراموشی و ضعف حافظه نیز یکی از آن‌ها است. سایر علائم مربوط به زوال عقل شامل مشکل در فکر کردن، حل مسائل و مشکلات زبانی و گفتاری می‌شود. این تغییرات معمولا در ابتدا بسیار جزئی و خفیف هستند اما به تدریج تا حدی شدید می‌شوند که روند زندگی روزمره فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

افراد مبتلا به دمانس همچنین ممکن است دچار تغییرات رفتاری و خلق‌وخو نیز شوند. زوال عقل زمانی ایجاد می‌شود که مغز بر اثر بیماری مانند آلزایمر یا سکته‌های مغزی مکرر آسیب می‌بیند.

این مشکلات را می‌توان با سی تی اسکن و گروهی از تست‌های نورولوژیکی بر روی سیستم عصبی بدن، تشخیص داد. درمان این مشکلات نیز با مصرف دارو و برخی ویتامین‌ها و انجام بعضی روش‌های فیزیوتراپی خاص مانند ماساژ است.

بنابراین اگر یکی از عزیزان شما به علائم دمانس مبتلا شده است لازم است به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید تا از شدت گرفتن و بدتر شدن علائم او جلوگیری کنید.

علت بیماری دمانس مغزی

بیماری دمانس مغزی بر اثر آسیب به سلول‌های عصبی در مغز ایجاد می‌شود که این آسیب ممکن است در نواحی مختلفی از مغز باشد. علائم دمانس در هر فرد به طور متفاوتی بروز می‌کنند که این موضوع بستگی به ناحیه آسیب‌دیده در مغز دارد.

علل ایجاد بیماری دمانس پیش‌رونده

علت دمانس پیش‌رونده که بهبود پیدا نمی‌کنند و قابل بازگشت نیستند، عبارتند از:

  1. بیماری آلزایمر
  2. دمانس عروقی
  3. زوال عقل با اجسام لویی
  4. دمانس گیجگاهی پیشانی (فرونتوتمپورال)
  5. دمانس ترکیبی

بیماری آلزایمر شایع‌ترین علت دمانس در سالمندان

شایع‌ترین علت دمانس در افراد بالای ۶۵ سال، بیماری آلزایمر است. هرچند علت بروز بیماری آلزایمر مشخص نیست اما در مغز این افراد همیشه پلاک‌ها و گره‌های بافتی یافت می‌شود. این پلاک‌ها از پروتئینی به نام بتاآمیلوئید تشکیل شده‌اند و ماده اصلی گره‌های بافتی نیز پروتئینی به نام تائو است. وجود برخی عوامل ژنتیکی خاص نیز می‌تواند احتمال بروز آلزایمر را زیاد کند.

 

دمانس عروقی

دومین علت شایع بروز دمانس، وارد شدن آسیب به عروقی است که به مغز خون‌رسانی می‌کنند. مشکلات عروقی می‌تواند ناشی از سکته مغزی یا سایر بیماری‌های عروقی باشد.

زوال عقل با اجسام لویی

اجسام لویی در واقع توده‌های پروتئینی غیرعادی هستند که در مغز افراد مبتلا به این نوع بیماری‌های دمانس اجسام لویی، آلزایمر و پارکینسون یافت می‌شوند. این نوع از زوال عقل نیز یکی از انواع شایع دمانس است.

دمانس گیجگاهی پیشانی (فرونتوتمپورال)

در این بیماری گروهی از سلول‌های مغزی آسیب می‌بینند که در ناحیه قدامی گیجگاهی مغز قرار دارند. این نواحی از مغز بیشتر بر روی رفتار، زبان و گفتار و شخصیت فرد کنترل دارند.

دمانس ترکیبی

انجام مطالعات بر روی مغز افراد بالای ۸۰ سال که به دمانس (علائم فرسایش مغزی) مبتلا بوده‌اند، نشان داده است که اغلب این افراد به طور همزمان به چند نوع دمانس (مانند دمانس عروقی، اجسام لویی و آلزایمر) مبتلا بوده‌اند.

تحقیقات زیادی همچنان در حال انجام هستند تا مشخص شود که داشتن چند نوع دمانس به طور همزمان، چگونه بر بروز علائم مختلف تاثیر می‌گذارد.

سایر بیماری‌های مرتبط با دمانس یا زوال عقل

سایر بیماری‌های مرتبط با دمانس یا زوال عقل شامل موارد زیر است:

  1. بیماری هانتینگتون
  2. آسیب مغزی بر اثر ضربه به سر
  3. بیماری کروتزفلد یاکوب (CJD) یا جنون گاوی
  4. بیماری پارکینسون
  5. عفونت و بیماری‌های سیستم ایمنی
  6. اختلالات متابولیسمی و غدد
  7. کمبود‌های غذایی
  8. واکنش به داروها
  9. هماتوم در اطراف غشای مغزی
  10. مسمومیت
  11. تومور مغزی
  12. آنوکسی یا کمبود اکسیژن
  13. هیدروسفالی فشار معمولی

بیماری هانتینگتون

این بیماری بر اثر جهش ژنتیکی ایجاد می‌شود و موجب می‌شود که برخی از سلول‌های مغزی و نخاعی شما از بین بروند. علائم و نشانه این بیماری عبارتند از اختلالات شدید فکری (اختلال درک) که در سن ۳۰ الی ۴۰ سالگی بروز می‌کند.

آسیب مغزی بر اثر ضربه به سر

ممکن است بر اثر وارد شدن ضربات مکرر به سر، آسیب‌های جدی به مغز وارد شود. این حالت برای مثال ممکن است برای ورزشکاران بوکس، ورزشکاران فوتبال آمریکایی یا سربازان پیش بیاید.

بسته به این که کدام قسمت از مغز آسیب‌دیده است، این آسیب می‌تواند موجب بروز علائم دمانس مانند افسردگی، عصبانیت شدید، حرکات غیر هماهنگ، اختلال در گفتار، حرکات آرام بدن و لرزش بدن شود. این علائم ممکن است سال‌ها پس از آسیب‌دیدگی بروز کنند.

بیماری کروتزفلد یاکوب (CJD) یا جنون گاوی

این بیماری معمولا بدون هیچ عامل خطر مشخصی بروز می‌کند و احتمال می‌رود که ناشی از نوعی پروتئین غیرعادی در بدن باشد. بیماری جنون گاوی می‌تواند ارثی باشد و یا بر اثر تماس با مغز و بافت سیستم عصبی شخص بیمار، به فرد دیگر منتقل شود.

بیماری پارکینسون

بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون نهایتا دچار علائم دمانس می‌شوند.

عفونت و بیماری‌های سیستم ایمنی

ممکن است بر اثر تب یا سایر واکنش‌های سیستم ایمنی برای مبارزه با عفونت، علائم مشابه با بیماری دمانس بروز کنند. بیماری‌هایی مانند ام اس که ناشی از حمله سیستم ایمنی بدن به سیستم عصبی هستند نیز ممکن است علائم دمانس را ایجاد کنند.

اختلالات متابولیسمی و غدد

افراد مبتلا به اختلال تیروئیدی، هیپوگلیسمی (کمبود قند خون)، کمبود یا داشتن مقدار بیش‌ازحد سدیم یا کلسیم یا افراد مبتلا به نقص عملکردی در جذب ویتامین B12 ممکن است به علائم مشابه دمانس یا تغییرات خلق‌وخویی دچار شوند.

کمبود‌های غذایی

نخوردن آب کافی (کم‌آبی بدن)، عدم مصرف ویتامین B1 به اندازه کافی (که در افراد مبتلا به اعتیاد الکل شایع است) و عدم مصرف ویتامین B6 و B12 به میزان کافی می‌تواند موجب بروز علائم مشابه دمانس یا زوال عقل شود.

واکنش به داروها

واکنش بدن نسبت به تاثیر یک دارو یا بر هم کنش چند دارو که با یکدیگر مصرف شده‌اند، ممکن است موجب بروز علائم مشابه بیماری دمانس مغزی شود.

هماتوم در اطراف غشای مغزی

خونریزی بین سطح مغز و لایه پوششی که مغز را احاطه کرده است می‌تواند موجب بروز علائم دمانس شود. این نوع خونریزی در بین افراد مسن که زمین خورده‌اند زیاد اتفاق می‌افتد.

مسمومیت

قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین مانند سرب یا سایر مواد مسموم‌کننده مانند آفت‌کش‌ها و همچنین مصرف مواد مخدر غیرقانونی و سوءمصرف الکل می‌توانند موجب بروز علائم دمانس شوند. ممکن است با انجام اقدامات درمانی، این علائم بهبود پیدا کنند.

تومور مغزی

در موارد بسیار نادری، ممکن است علائم دمانس بر اثر آسیب‌های ناشی از تومور مغزی باشد.

آنوکسی یا کمبود اکسیژن

این مشکل با نام هیپوکسیا نیز شناخته می‌شود و زمانی رخ می‌دهد که یک ارگان به دلیلی اکسیژن کافی دریافت نمی‌کند. آنوکسی ممکن است بر اثر آسم شدید، حمله قلبی، مسمومیت مونوکسید کربن یا هر علت دیگری ایجاد شود.

هیدروسفالی فشار معمولی

این وضعیت بر اثر بزرگ شدن بطن‌های مغزی ایجاد می‌شود و می‌تواند موجب مشکلات راه رفتن، اختلالات ادراری و از دست دادن حافظه شود.

علائم بیماری زوال عقل چیست؟

علائم زوال عقل یا دمانس با توجه علت اصلی بروز آن متفاوت هستند اما شایع‌ترین علائم آن عبارتند از:

  1. از دست دادن حافظه که معمولا توسط همسر یا اعضای دیگر خانواده مورد توجه قرار می‌گیرد.
  2. مشکل در برقراری ارتباط با دیگران و یافتن کلمات مناسب در حین حرف زدن
  3. مشکل در استدلال و حل مسئله
  4. مشکل در انجام وظایف ذهنی سنگین و پیچیده
  5. مشکل در برنامه‌ریزی و هماهنگی کارها
  6. مشکل در تعادل و هماهنگی اعضای بدن
  7. گیج بودن و عدم تمرکز
  8. افسردگی
  9. اضطراب
  10. پارانویا

علائم زوال عقل یا دمانس

دلایل بیماری زوال عقل و عوامل افزایش خطر ابتلا به آن

بسیاری از عوامل خطر می‌توانند در نهایت منجر به بیماری زوال عقل یا دمانس شوند. برخی از دلایل زوال عقل عبارتند از:

  1. سن
  2. سوابق خانوادگی
  3. سندرم دان
  4. اختلالات ادراکی خفیف
  5. مصرف زیاد الکل
  6. افسردگی
  7. دیابت
  8. سیگار کشیدن
  9. ابتلا به آپنه (وقفه تنفسی در خواب)

راه های تشخیص دمانس یا زوال عقل

برای تشخیص دمانس یا زوال عقل پزشک ذر ابتدا علائم و شرح‌ حال شما را بررسی کرده و شما را معاینه فیزیکی می‌کند. او همچنین از یکی از نزدیکان شما در مورد علائمی که دارید سؤال می‌کند.

هیچ تست منفرد و مشخصی برای تشخیص قطعی بیماری زوال عقل وجود ندارد و بنابراین پزشکان برای تشخیص دقیق مشکل از چندین روش تشخیصی مختلف استفاده می‌کنند. این تست‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

  1. تست‌های ادراکی و نوروفیزیولوژیک
  2. ارزیابی نورولوژیکی
  3. اسکن مغزی
  4. تست‌های آزمایشگاهی

تست‌های ادراکی و نوروفیزیولوژیک

پزشک می‌تواند عملکرد فکری و ادراکی شما را تحلیل کند. تست‌های مخصوصی برای ارزیابی عملکردهای فکری ماند حافظه، تشخیص موقعیت، استدلال، قضاوت، تمرکز و مهارت‌های زبانی و گفتاری وجود دارند.

تشخیص بیماری دمانس یا زوال عقل

ارزیابی نورولوژیکی

ممکن است پزشک عملکرد حافظه، گفتار، ادراک بینایی، تمرکز، قابلیت حل مسئله، حواس تعادل بدن و رفلکس‌ها و سایر علائم مربوط به سیستم عصبی بدن شما را ارزیابی کند.

اسکن مغزی

اکسن مغزی توسط دستگاه‌های زیر انجام می‌شود:

  1. سی تی اسکن
  2. اسکن ام آر آی
  3. پت اسکن (PET scans)

سی تی اسکن و ام آر آی

با استفاده از این اسکن‌ها می‌توان به دنبال علائم بروز سکته مغزی، خونریزی مغزی، تومور یا هیدروسفالی بود.

پت اسکن (PET scans)

این اسکن‌ها، الگوی عملکردی مغز و همچنین وجود رسوبات پروتئین آمیلوئید در مغز را نشان می‌دهند. این پروتئین یکی از علائم مشخصه ابتلا به آلزایمر است.

تست‌های آزمایشگاهی

با انجام آزمایش خون می‌توان مشکلات فیزیکی که بر عملکرد مغز تاثیر دارند را شناسایی نمود، مانند کمبود ویتامین B12 و کم‌کاری غده تیروئید. گاهش اوقات مایع مغزی نخاعی برای بررسی عفونت، التهاب و برخی بیماری‌های فرسایشی مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

درمان دمانس

در اغلب موارد نمی‌توان بیماری دمانس را به طور کامل درمان کرد اما راه‌هایی برای کنترل علائم آن وجود دارند. برخی از این راه‌ها عبارتند از:

  1. دارو درمانی
  2. روش‌های درمانی مکمل
  3. سایر روش‌های درمان دمانس

دارو درمانی

این داروها برای بهبود موقتی علائم دمانس تجویز می‌شوند:

  1. مهارکننده‌های کولین استراز
  2. ممانتین

مهارکننده‌های کولین استراز

این داروها شامل دونپزیل (آریسیتپ)، ریواستیگمین (اگزلون) و گالانتامین (رازادین) می‌شوند و نحوه تاثیرگذاری آن‌ها به این صورت است که میزان پیام رسان‌های شیمیایی مؤثر در حافظه و استدلال مغزی را افزایش می‌دهند.

ممانتین

این دارو موجب تنظیم فعالیت گلوتامات می‌شود. گلوتامات نوعی پیام رسان شیمیایی در عملکردهای مغزی مانند یادگیری و حافظه است. در برخی از موارد، ممانتین همراه با مهارکننده‌های کولین استراز تجویز می‌شود.

روش‌های درمانی مکمل

انواع روش‌های درمان دمانس از جمله مصرف مکمل‌های غذایی، داروهای گیاهی و تراپی‌های مختلف برای افراد مبتلا به بیماری دمانس مورد ارزیابی و تحقیق قرار گرفته‌اند. برخی از این روش‌ها می‌توانند مزایایی را به همراه داشته باشند.

برخی از این روش‌ها برای افراد مبتلا به آلزایمر و سایر انواع زوال عقل که مورد مطالعه قرارگرفته‌اند عبارتند از:

  1. ویتامین E: برخی مطالعات نشان داده‌اند که مصرف ویتامین E می‌تواند در کند کردن روند آلزایمر مؤثر باشد، اما شواهد کمی برای اثبات قطعی این نظریه وجود دارد.
  2. اسیدهای چرب امگا۳: برخی از شواهد نشان داده‌اند که خوردن ماهی برای ۳ بار در هفته می‌تواند خطر بروز زوال مغزی را کاهش دهد.

سایر درمان‌ها

این روش‌های درمان دمانس یا زوال عقل ممکن است در کاهش آشفتگی و اضطراب بیمار موثر باشند و موجب آرامش بیشتر بیمار شوند:

  1. موسیقی درمانی
  2. آروماتراپی (رایحه درمانی) که در آن از روغن‌های گیاهی معطر استفاده می‌شود.
  3. ماساژ درمانی
  4. هنردرمانی


:: برچسب‌ها: بیماری , زوال عقل , دمانس , مغزی , پزشکی , درمان , اعصاب , روان , ,
:: بازدید از این مطلب : 63
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : سه شنبه 27 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

شناخت بیماری آنوریسم مغزی

آنوریسم مغزی به معنای وجود یک ناحیه ضعیف و برآمده در دیواره شریانی است که به مغز خونرسانی می‌کند. در اغلب موارد آنوریسم یا کلاف مغزی هیچ علائمی ایجاد نمی‌کند و بیمار متوجه آن نمی‌شود.

در موارد نادری، آنوریسم مغزی پاره می‌شود و در نتیجه خونریزی مغزی و به دنبال آن، سکته مغزی ایجاد می‌شود. در صورتی که آنوریسم مغزی پاره شود، خونریزی زیر عنکبوتیه رخ می‌دهد. بسته به شدت خونریزی، ممکن است آسیب‌های مغزی یا مرگ رخ دهد. ناحیه‌ای که بیش از همه در آن خونریزی رخ می‌دهد، شبکه‌ای از رگ‌های خونی در پایه مغز است که حلقه شریانی ویلیس نام دارد.

آیا آنوریسم مغزی باعث مرگ میشود؟

آنوریسم مغزی با علائمی مانند سردرد ناگهانی، استفراغ، از دست دادن هوشیاری و تشنج همراه است. اگر شما یا یکی از اطرافیانتان چنین علائمی دارند، لازم است که سریعا به پزشک مراجعه کنید.

آنوریسم‌هایی که منجر به خونریزی شده باشند بسیار جدی و خطرناک هستند. در بسیاری از موارد، خونریزی آنوریسم مغزی منجر به مرگ یا ناتوانی‌هایی در بیمار می‌شود.

برای کنترل آنوریسم لازم است که بیمار در بیمارستان بستری شود و به منظور کاهش فشار داخلی مغز و کنترل تنفس و علائم حیاتی (مانند فشارخون) کاملا تحت نظر باشد و لازم است که برای پیشگیری از برآمدگی مجدد شریان‌ها، درمان‌های لازم صورت گیرند.

آنوریسم مغزی

علت آنوریسم مغزی چیست؟

ممکن است شخصی به صورت ارثی مستعد بروز آنوریسم مغزی باشد و یا اینکه بالا رفتن سن یا تصلب شرایین موجب بروز این مشکل شود. برخی از عوامل خطر نیز موجب افزایش احتمال بروز آنوریسم مغزی می‌شوند و یا در صورتی که شخص به آنوریسم مبتلا باشد، خطر پارگی آن را افزایش می‌دهند.

مهمترین دلایل پارگی آنوریسم مغزی عبارتند از:

  • سابقه خانوادگی
  • سابقه ابتلا به آنوریسم در گذشته
  • جنسیت
  • نژاد
  • فشارخون بالا
  • سیگار کشیدن

سابقه خانوادگی

افرادی که سابقه خانوادگی در ابتلا به آنوریسم مغزی دارند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به آنوریسم مغزی هستند.

سابقه ابتلا به آنوریسم در گذشته

افرادی که قبلا دچار این مشکل شده‌اند، ممکن است در آینده مجددا نیز به آن دچار شوند.

جنسیت

زنان بیشتر از مردان دچار کلاف مغزی و خونریزی زیر عنکبوتیه می‌شوند.

نژاد

افرادی از نژاد آفریقای آمریکایی بیشتر از سفیدپوستان مستعد خونریزی زیر عنکبوتیه هستند.

فشارخون بالا

خطر بروز خونریزی زیر عنکبوتیه در افرادی که سابقه فشارخون بالا دارند بیشتر است.

سیگار کشیدن

سیگار کشیدن علاوه بر این که موجب بالا رفتن فشار خون می‌شود، به طور مستقیم نیز خطر پاره شدن آنوریسم مغزی را بسیار بالا می‌برد.

علائم آنوریسم مغزی چیست؟

آنوریسم مغزی در اغلب موارد موجب بروز هیچ علائمی نمی‌شود و طی تست‌های تشخیصی که برای سایر مشکلات انجام می‌شوند، به طور تصادفی تشخیص داده می‌شود. اما در برخی موارد دیگر، آنوریسم مغزی با ایجاد فشار بر روی نواحی از مغز، موجب بروز مشکلات و علائمی می‌شود.

در صورتی که این حالت رخ دهد، شخص دچار علائمی مانند سردرد شدید، تاربینی، تغییر در گفتار، درد گردن و سایر علائم می‌شود که این موضوع بستگی به محل بروز آنوریسم در مغز و شدت آن دارد.

علائم آنوریسم مغزی پاره شده معمولا به طور کاملا ناگهانی بروز می‌کنند. اگر هر یک از علائم زیر را دارید یا متوجه وجود آن در سایر افراد شدید، فورا با اورژانس تماس بگیرید:

  • سردرد ناگهانی و شدید که با سردردهایی که تابه‌حال داشته‌اید فرق می‌کند.
  • درد گردن
  • سرگیجه، حالت تهوع و استفراغ
  • حساسیت به نور
  • غش کردن و از دست دادن هوشیاری
  • تشنج

روشهای تشخیص آنوریسم مغزی

از آنجایی که آنوریسم مغزی موجب بروز هیچ علائمی نمی‌شود، این بیماری معمولا در حین تشخیص یا درمان سایر بیماری‌ها به طور تصادفی تشخیص داده می‌شود.

در صورتی که پزشک شما به وجود کلاف مغزی مشکوک باشد، ممکن است یکی از تست‌های تشخیصی زیر را تجویز کند:

  • سی تی اسکن
  • اسکن سی تی ای (CTA) یا توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرام
  • ام آر آی
  • آنژیوگرام مغزی

سی تی اسکن

با کمک این تست می‌توان خونریزی مغزی را تشخیص داد. در صورتی که پزشک حدس بزند که آنوریسم مغزی شما پاره شده و خونریزی زیر عنکبوتیه رخ داده است، پانکسیون کمری (نمونه‌برداری از مایع مغزی نخاعی) نیز انجام می‌شود.

اسکن سی تی ای (CTA) یا توموگرافی کامپیوتری آنژیوگرام

این تست نسبت به اسکن سی تی دقیق‌تر است و با کمک آن بهتر می‌توان رگ‌های خونی را بررسی کرد. در این تست از اسکن سی تی، تکنیک‌های کامپیوتری ویژه و ماده کنتراست رنگی که در خون تزریق می‌شود، استفاده می‌شود.

اسکن ام آر آی

این تست مشابه با CTA است و در آن از میدان‌های مغناطیسی و امواج رادیویی برای عکسبرداری از رگ‌های خونی استفاده می‌شود. در این روش نیز ممکن است از ماده کنتراست رنگی برای رسیدن به وضوح بهتر عکس استفاده شود.

آنژیوگرام مغزی

طی این تست که لوله بسیار باریک از طریق رگی که در کشاله ران یا بازو قرار دارد وارد رگ‌های بدن شده و وارد مغز می‌شود. سپس یک ماده کنتراست رنگی درون شریان مغزی تزریق می‌شود. مانند تست‌های بالایی، ماده کنتراست رنگی موجب می‌شود که وجود هر مشکلی در رگ‌های مغزی از جمله آنوریسم، در تصاویر اشعه ایکس نمایان شود.

این تست بیشتر تهاجمی است و خطرات بیشتری به همراه دارد اما این روش بهترین راه ممکن برای تشخیص محل آنوریسم‌های کوچک (کمتر از ۵ میلی‌متر است)

نحوه درمان آنوریسم مغزی

پزشک شما قبل از انتخاب بهترین روش درمانی باید موارد مختلفی را مدنظر قرار دهد. عواملی که بر انتخاب روش درمان آنوریسم مغزی موثرند عبارت‌اند از سن، اندازه آنوریسم، سایر عوامل خطر و وضعیت کلی سلامتی شما.

از آنجایی که احتمال پاره شدن آنوریسم‌های کوچک (کمتر از ۱۰ میلی‌متر) کم است و جراحی برای درمان آنوریسم مغزی یک جراحی پرخطر محسوب می‌شود، در این موارد پزشک تنها وضعیت شما را تحت نظر می‌گیرد و جراحی انجام نمی‌دهد. پزشک راه‌هایی را برای سالم نگه داشتن عروق خونی به شما پیشنهاد می‌دهد مانند کنترل فشارخون و ترک سیگار.

درمان آنوریسم مغزی

اگر آنوریسم مغزی بزرگ باشد و یا موجب علائمی مانند درد شده باشد و یا این که شما سابقه پارگی آنوریسم مغزی در گذشته را داشته باشید، ممکن است جراحی آنوریسم مغزی برای شما تجویز شود.

از روش‌های زیر برای درمان آنوریسم مغزی پاره شده و پاره نشده استفاده می‌شود:

  • روش آمبولازیسیون اندوواسکولار (بستن رگ از طریق جراحی بسته)
  • روش کلیپس زدن با جراحی باز
  • تغییر سبک زندگی

روش آمبولازیسیون اندوواسکولار (بستن رگ از طریق جراحی بسته)

طی این عمل جراحی یک لوله بسیار باریک وارد شریان مورد نظر می‌شود و در نزدیکی آنوریسم مغزی قرار می‌گیرد. در یکی از روش‌ها، یک سیم‌پیچ نرم از طریق لوله وارد شریان شده و درون آنوریسم را پر می‌کند و بنابراین احتمال پاره شدن آنوریسم بسیار کم می‌شود.

در روشی دیگر یک توری در آنوریسم قرار داده می‌شود تا جریان خون در فضای آنوریسم کم شود و آنوریسم پاره نشود. این روش از روش جراحی باز بسیار کم تهاجمی‌تر است اما با خطراتی مانند پاره شدن آنوریسم همراه است.

روش کلیپس زدن با جراحی باز

در این جراحی یک کلیپس فلزی کوچک در اطراف پایه‌ی آنوریسم قرار داده می‌شود تا این قسمت به طور کامل از جریان خون درون شریانی جدا شود. این کار موجب کاهش فشار روی آنوریسم می‌شود و از پاره شدن آن جلوگیری می‌کند. امکان انجام این جراحی به محل آنوریسم، اندازه آن و وضعیت کلی سلامت شما بستگی دارد.

هر دوی این جراحی‌ها باید در بیمارستان انجام شوند.

در برخی از موارد، شکل آنوریسم مغزی به گونه‌ای است که هر دو سر کلاف مغزی باید بریده شود و سپس دو انتهای رگ مجددا به هم بخیه زده شود، اما این حالت به ندرت رخ می‌دهد. گاهش اوقات این شریان به اندازه کافی بلند نیست که دوباره به هم بخیه زده شود که در این صورت از پیوند شریان که از شریان دیگری گرفته شده استفاده می‌شود.

تغییر سبک زندگی

اگر شما به آنوریسم مغزی پاره نشده دچار هستید، می‌توانید با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی خود، احتمال پاره شدن آن را کاهش دهید. این موارد عبارتند از:

  • سیگار نکشید و از مواد یا داروهای مخدر و نشاط آور استفاده نکنید. در صورتی که از این مواد استفاده می‌کنید، با پزشک خود مشورت کنید تا با طرح برنامه درمانی مناسب به شما کمک کند که مصرف این مواد را ترک کنید.
  • رژیم غذایی سالمی داشته باشید و ورزش کنید. تغییر در سبک زندگی و ورزش کردن موجب کاهش فشارخون می‌شود.
  • در مورد نحوه ایجاد تغییرات مناسب در رژیم غذایی و فعالیت‌های خود با پزشک مشورت کنید.
  • مصرف کافئین را محدود کنید. کافئین یک ماد محرک است که می‌تواند موجب افزایش ناگهانی فشارخون شود.
  • از وارد کردن فشار زیاد به بدن خود خودداری کنید. وارد کردن فشار زیاد و ناگهانی به بدن مانند زمانی که چیز سنگینی را بلند می‌کنید، موجب افزایش ناگهانی فشارخون می‌شود.


:: برچسب‌ها: بیماری , آنوریسم , کلاف , مغزی , پزشکی , اعصاب , ,
:: بازدید از این مطلب : 55
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : یک شنبه 25 ارديبهشت 1401 | نظرات ()
نوشته شده توسط : پزشک و درمان

علائم آتروفی مغزی ، درمان کوچک شدن مغز

بیماری آتروفی مغزی معمولا در سالمندان و افرادی که دچار دمانس و آلزایمر هستند، رخ می‌دهد. آتروفی یا کوچک شدن مغز که با لاغری مغز نیز شناخته می‌شود و به خاطر افزایش سن و بیماری‌هایی نظیر سکته مغزی ایجاد می‌شود. سوالی که معمولا پرسیده می‌شود این است که آیا کوچک شدن مغز درمان دارد یا خیر. این بیماری قابل پیشگیری است و با رعایت نکاتی ساده می‌توان از آن جلوگیری نمود.

آتروفی مغزی یا کوچک شدن مغز چیست؟

یکی از عوارض بسیاری از بیماری‌هایی که بر مغز اثر می‌گذارند، آتروفی مغزی است. آتروفی هر بافت به معنی از بین رفتن سلول‌های آن بافت است. در بافت مغز، آتروفی به معنای از بین رفتن نورون‌ها و رابطه بین آنها است.

کوچک شدن مغز ممکن است کلی باشد، یعنی تمام مغز کوچک شود، یا ممکن است موضعی باشد یعنی فقط قسمتی از مغز کوچک شده و منجر به کاهش فعالیت‌های تحت کنترل آن قسمت از مغز ‌شود.

اگر هر دو نیمکره مغز (دو لوب که مغز را تشکیل می‌دهند) کوچک شوند، اندیشه‌های آگاهانه و فعالیت‌های اختیاری دچار اختلال می‌شوند. بیماری کوچک شدن مغز یا آتروفی اغلب در افراد سالخورده و به خصوص مبتلایان به دمانس و آلزایمر رخ می‌دهد.

بیماران مبتلا به آتروفی مغز دچار علائمی چون فراموشی، اختلال در شنوایی، تکلم و حرکت می‌شوند. متخصصین مغز و اعصاب برای کاهش سرعت کوچک شدن مغز از داروهای بیماری دمانس یا زوال عقل استفاده می‌کنند. هم چنین استفاده از طب فیزیکی و گفتار درمانی نیز می‌تواند موثر باشد.

اما نکته مهم در مورد بیماری آتروفی پیشگیری از آن با استفاده از روش‌هایی چون استفاده از ویتامین‌ها، داشتن رژیم غذایی مناسب و ورزش می‌باشد.

کوچک شدن مغز یا آتروفی مغزی چیست؟

علت آتروفی یا کوچک شدن مغز

برخی از علت آتروفی مغز عبارتند از:

  1. افزایش سن
  2. بیماری‌ها
    1. بیماری‌های عفونی
    2. سکته مغزی
    3. ضربه مغزی
  3. کمبود ویتامین
  4. مصرف بیش از حد الکل

افزایش سن

افزایش سن باعث کوچک شدن مغز می‌شود. مغز یک فرد مسن در هر ده سال ۹/۱ درصد تحلیل می‌رود. این اتفاق از اوایل جوانی شروع شده اما بعد از شصت سالگی آشکار می‌شود. بعد از سن شصت سالگی، فرد در هر سال بین نیم درصد تا یک درصد از حجم مغزش را از دست می‌دهد.

دلیل این اتفاق، کاهش تعداد سلول‌های مغز در اثر افزایش سن است که منجر به کوچک شدن تمام مغز می‌شود. بعضی از قسمت‌های مغز، مانند قسمت هیپوکامپوس که مسئول حافظه است، بیشتر از قسمت‌های دیگر تحلیل می روند، اما عملکرد کلی شناختی مغز با افزایش سن تغییر نمی‌کند. کارایی مغز کمتر می‌شود اما مغز هنوز می‌تواند وظیفه خود را انجام دهد.

همچنین تحقیقات نشان داده که ورزش فیزیکی و ذهنی باعث کاهش آتروفی یا لاغری مغز می‌شود.

بیماری‌ها

چندین بیماری باعث کوچک شدن مغز می‌شوند. بیماری‌های پیشرفت کننده و تحلیل دهنده‌ عصب‌های مغز مانند آلزایمر، بیماری هانتینگتون، پارکینسونیسم، آتروفی قشر پشتی، آتروفی سیستم چندگانه و فلج فوق هسته‌ای پیش رونده همه باعث افزایش سرعت آتروفی مغز می‌شوند.

این بیماری‌ها در ابتدا باعث آتروفی موضعی در قسمت‌هایی از مغز شده و سپس به تدریج پیشرفت کرده و به آتروفی عمومی تبدیل می‌شوند و تمام مغز را در بر می‌گیرند و در نهایت منجر به مرگ می‌شوند.

برخی از این بیماری‌ها که باعث آتروفی مغزی می‌شوند عبارتند از:

  • بیماری‌های عفونی
  • سکته مغزی
  • ضربه مغزی

بیماری‌های عفونی

بیماری‌های عفونی نیز باعث آتروفی مغز می‌شوند زیرا پاتوژن‌ها به سلول‌های مغز حمله می‌کنند یا مغز در اثر وجود پاتوژن‌ها ملتهب می‌شود.

سکته مغزی

سکته مغزی نیز با قطع کردن جریان طبیعی خون در مغز باعث ایجاد آتروفی می‌شود. قسمت‌هایی از مغز که خون به آنها نمی‌رسد به سرعت می‌میرند، در نتیجه باعث آتروفی، اختلال شناختی یا مرگ می‌شوند.

ضربه مغزی

ضربه مغزی نیز تاثیر مشابهی روی مغز دارد زیرا ضربه جریان خون را مسدود کرده و مستقیما به بافت‌ها آسیب می‌رساند.

کمبود ویتامین

کمبود ویتامین B12 باعث آتروفی مغز می‌شود. نتایج یک تحقیق نشان داده افرادی که مقدار ویتامین B12 در بدنشان در کمترین حد طبیعی بود بیشتر از افرادی که سطح B12 در آنها بالا است به کاهش حجم مغز دچار می‌شوند.

این نوع آتروفی قابل پیشگیری است و معمولا با افزایش سطح ویتامین B12 در بدن بیمار به حالت عادی برمی‌گردد.

مصرف بیش از حد الکل

نتایج یک مطالعه نشان می‌دهد که نوشیدن الکل باعث کاهش حجم مغز می‌شود. مخصوصا ثابت شده است که نوشیدن الکل بیش از ۱۴ مرتبه در هفته باعث کوچک شدن قابل توجه مغز می‌گردد. هرچه مصرف الکل بیشتر باشد، درصد لاغری مغز در یک سال نیز بیشتر خواهد بود.

به نظر می‌رسد که جنسیت نیز با مصرف الکل رابطه دارد زیرا زنان بیشتر به آتروفی مغز دچار می‌شوند، اگرچه مقدار الکل مصرفی آنها در یک هفته کمتر از مردان است.

علائم کوچک شدن مغز چیست؟

علائم آتروفی شدید مغز شامل اختلال شناختی پیش رونده از جمله اختلال در عملکردهای شناختی چندگانه است که به نام دمانس، تشنج و افازی (کمبود یا فقدان کامل قدرت به کار بردن یا فهم واژه‌ها در اثر آسیب مغزی) شناخته می‌شوند.

در برخی موارد، آتروفی مغز طبیعی و مورد انتظار است و گاهی قابل پیشگیری است. اما پیشرفت بیماری و آسیب به مغز علل دیگری نیز دارد. آگاهی از علل این بیماری باعث می‌شود افراد تلاش کنند تا هر کاری از دستشان بر می‌آید انجام دهند و بتوانند تا زمانی که ممکن است مغز سالمی داشته باشند.

علائم کوچک شدن مغز یا لاغری مغزی

راه تشخیص آتروفی مغزی

راه تشخیص آتروفی مغزی یا آزمایش‌هایی که برای کوچک شدن و لاغری مغز وجود دارند عبارتند از:

  1. سی تی اسکن
  2. ام آر آی
  3. پی ای تی (PET)
  4. توموگرافی رایانه‌ای با انتشار تک فوتون (SPECT)

درمان آتروفی مغزی یا لاغری مغز

از آنجا که آتروفی مغز به معنای از بین رفتن یا آسیب سلول‌های مغز است، هیچ درمانی برای این مشکل وجود ندارد. این بدان معنی است که باید با استفاده از روش‌های کمکی و انتخاب یک سبک زندگی سالم و فعال از ایجاد بیماری پیشگیری کرد.

اما روش‌هایی مانند گفتار درمانی و ورزش درمانی برای کاهش آسیب وارده به مغز و بهبود توانایی‌های فیزیکی از بین رفته در اثر لاغری مغز وجود دارد. گاهی بیمار باید داروهایی که برای زوال عقل تجویز می‌شوند را برای آتروفی و کوچک شدن مغز نیز مصرف کند.

راههای پیشگیری از کوچک شدن مغز

با رعایت نکاتی می‌توانید مانع کوچکی مغز شوید یا سرعت لاغری مغز را کاهش دهید. برخی از راههای پیشگیری از آتروفی مغز عبارتند از:

  1. از مغز خود استفاده کنید
  2. رژیم غذای سالم داشته باشید
  3. گوشت مصرف کنید
  4. نور آفتاب
  5. خواب کافی
  6. مدیتیشن
  7. ورزش

واقعا از مغز خود استفاده کنید

قرارگیری در جریان زندگی روزمره و انجام کارها به طور اتوماتیک کار راحتی است. هر زمانی که متوجه شدید انجام کارهای روزانه برایتان راحت است، روش انجام کارها را تغییر دهید.

مثلا در سمت دیگر تختخواب بخوابید. از مسیر متفاوت به محل کار بروید. سعی کنید از دست چپ به جای دست راست استفاده کنید. مغز نیز مانند دیگر عضلات است، هرچه بیشتر از آن استفاده کنید، دیرتر ضعیف و کوچک می‌شود.

رژیم غذایی سالم داشته باشید

غذاهای مفید بخورید و از چربی‌های سالم ترس نداشته باشید. اسیدهای چرب امگا۳ رابطه مستقیمی با سلامت مغز دارند و مانع تحلیل مغز می‌شوند. اگر در چند دهه اخیر بسیاری از افراد را از مضرات چربی‌ها ترسانده‌اند، اما چربی مضر همان چربی‌های ترانس یا چربی‌های مصنوعی مانند روغن‌هایی که در شیرینی پزی استفاده می‌شوند هستند.

چربی‌های طبیعی که از گیاهان و گوشت تهیه می‌شوند برای بدن مفید هستند.

گوشت مصرف کنید

در رژیم غذایی خود مصرف گوشت را نیز داشته باشید. دلایل بسیاری وجود دارد که باید گوشت بخورید و یکی از آنها جلوگیری از تحلیل رفتن سریع مغز است. محققان بر این باورند که مغز افراد گیاهخوار سریع‌تر از دیگران کوچک می‌شود زیرا با کمبود ویتامین B12 که در گوشت و محصولات حیوانی وجود دارد، مواجه است.

نور آفتاب

کمی آفتاب بگیرید. کمبود ویتامین D نیز باعث افزایش سرعت کوچک شدن مغز می‌شود. بهترین روش دریافت ویتامین D این است که هر روز مدتی در معرض آفتاب قرار گیرید. هنگامی که پوست شما در معرض نور خورشید قرار گیرد، بدن خودش ویتامین D می‌سازد. اگر هر روز مدت کوتاهی در معرض نور خورشید قرار گیرید برای بدن کافی است.

خواب کافی داشته باشید

خواب کافی باعث کاهش استرس و بهبود عملکرد مغز می‌شود.

مدیتیشن انجام دهید

تحقیقات نشان داده‌ که عبادت آگاهانه یا مدیتیشن نه تنها استرس را کاهش می‌دهد بلکه باعث افزایش حجم برخی از قسمت‌های مغز نیز می‌شود. این شرایط از هر نظر مفید است و اگر فکر اینکه باید در یک نقطه بنشینید و هیچ کاری انجام ندهید شما را ناراحت می‌کند، آرام باشید.

مدیتیشن فقط به معنای نشستن نیست. آگاهی به این معنی است که واقعا در لحظه حال باشید. هنگامی که آگاهی را تمرین ‌کنید، تقریبا تمام امور عادی روزمره فرصتی برای عبادت یا مدیتیشن خواهند بود.

درمان کوچک شدن مغز با مدیتیشن

ورزش کنید

نیاز نیست به باشگاه یا استخر شنا بروید یا در خلوت یوگا انجام دهید. کافی است به باغچه بروید و علف‌های هرز را بکنید. ثابت شده که ورزش باعث تولید سلول‌های جدید در مرکز حافظه‌ی مغز می‌شود.



:: برچسب‌ها: آتروفی , مغزی , درمان , کوچک شدن , مغز ,
:: بازدید از این مطلب : 58
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
تاریخ انتشار : شنبه 24 ارديبهشت 1401 | نظرات ()

صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 154 صفحه بعد